Nigdy nie wiadomo, co zostanie przez ludzi potraktowane poważnie, a co nie. Profesor Daniel Pipes zapełnił całą grubą książkę („Conspiracy”, u nas wydana jako „Potęga spisku”) przykładami różnych paranoicznych teorii spiskowych, które wywarły ważki wpływ na dzieje, skłaniając ku fiksacji nawet najtęższe umysły minionych epok. A i tak nie opisał wszystkiego.

Na przykład, nie napisał Pipes o powieściach sir Edwarda Bulwer-Lyttona, swego czasu równie popularnego jak dziś Dan Brown. Sir Edward budował zresztą swą popularność w podobny sposób – chwytał modny akurat temat i obudowywał go wątkami, które publiczność zawsze lubi; na przykład największą sensację archeologiczną swych czasów skonsumował bestsellerowym romansidłem „Ostatnie dni Pompei”. Ale nie to był jego największy sukces, tylko dzieło wstydliwie dziś zapomniane, jako że na wskroś rasistowskie: „Rasa, która nadejdzie” z roku 1871. Zgrabnie łączyło ono zainteresowania ówczesnych arystokratycznych elit Wschodem, okultyzmem, Atlantydą i w ogóle wszystkim, co tajemnicze, splatając je w jedną spójną historię, z gatunku tych, które logicznie wyjaśniają wszystko. Przed laty zamieszkali na Ziemi przedstawiciele doskonałej, kosmicznej rasy, niejacy Ariowie. Niestety, z czasem do ich szlachetnej krwi domieszała się krew podlejsza, nie bez starań zdegenerowanych ras, na czele z Żydami, by doskonałość zepsuć i splugawić. Na nic jednak zdadzą się knowania, bo głęboko pod Himalajami czuwają Mahatmowie, długowieczni Ariowie czystej krwi, przechowujący kosmiczne dziedzictwo, by zaaplikować je ludzkości ponownie, gdy do tego dojrzeje.