Plus Minus poleca, 9-10 kwietnia 2011

"Jako obywatele Rzeczypospolitej mamy prawo i obowiązek zabierać publicznie głos w sprawach ważnych dla naszego państwa. Jest to bowiem dobro wszystkich Polaków okupione przez lata trudem, krwią i potem wielu pokoleń naszych rodaków, których marzeniem i życzeniem było, by kraj ten był silny, profesjonalnie zarządzany i bezpieczny.Niestety, poziom bezpieczeństwa jest sukcesywnie obniżany, a siły i środki na nie przeznaczane – marnotrawione. Zdjęci troską o losy naszej ojczyzny i przyszłych pokoleń Polaków przedstawiamy poniższy raport" - piszą członkowie Zespołu Ekspertów Niezależnych w dokumencie Dlaczego musiało dojść do katastrofy smoleńskiej.

Jak piszą autorzy, raport nie jest polemiką z technicznymi ustaleniami specjalistów polskich lub rosyjskich: "Przedstawiamy w nim fakty i wskazania, co należy zrobić, aby zacząć odbudowywać rozbity system bezpieczeństwa Polski".

W skład ZEN wchodzą: prof. dr hab. Krzysztof Rybiński – rektor Uczelni Vistula (d. Wyższa Szkoła Enonomiczno-Informatyczna), Marcin Gomoła, dr Przemysław Guła, gen Waldemar Skrzypczak,

? ? ?

"Od roku niezliczeni Polacy i turyści z całego świata czekają pokornie w długich kolejkach, aby dotknąć prezydenckiego grobowca i pomodlić się przy nim. To nie jest zimny kamienny sarkofag. Jak napisał jeden z internautów: »Ten marmur ciepły od dotyku tylu dłoni – tętni życiem!«. Istotnie. Tę kryptę ożywiają tłumy, które najwyraźniej za czymś tęsknią. Którym czegoś brak. To poczucie braku Kogoś i Czegoś odczułem w listopadzie ub. r., gdy odwiedzałem skromne mieszkania niegdysiejszych szczecińskich uczestników Grudnia  '70.  Gdy już miałem za sobą nagranie wspomnień o rewolcie, parokrotnie padła ta sama prośba: – Był pan wtedy w kwietniu, jak spadł samolot, na Krakowskim Przedmieściu. Niech pan opowie, jak to wyglądało.

Najmocniej wbił mi się w pamięć rosły, barczysty szczecinianin Waldemar Brygman, człowiek ze szwem po postrzale z wojskowego kaemu, który z błyszczącymi oczyma prosił mnie: „Niech pan pod pałacem zapali świeczkę za tego naszego małego rycerza”.  Palenie świeczek pod pałacem? Przecież to absurd palić znicze pod czyimś miejscem pracy – ironizował niedawno prezydencki minister Tomasz Nałęcz. To co było oczywistym absurdem dla pana ministra w studiu telewizji w Warszawie – było oczywiste dla  szczecińskich ludzi Grudnia ’70. – Przecież my też palimy świeczki pod stocznią, a to jest zakład pracy". Próbę opisania najważniejszych rysów prezydentury Lecha Kaczyńskiego, których brakuje obecnej, podjął Piotr Semka w szkicu Kamień ciepły od rąk.

? ? ?

"Lech Kaczyński przywiązywał ogromną wagę do poprawy stosunków polsko-żydowskich i rozwoju polsko-izraelskich. Podchodził do tego z wielką starannością i empatią. Wychował się w domu, do którego przychodzili zaprzyjaźnieni z rodzicami uratowani z Zagłady i ci, którzy ich ratowali.Nie miał i nie szukał usprawiedliwienia dla antysemityzmu, zarówno tego z przeszłości, jak i współczesnego" - pisze Ewa Junczyk-Ziomecka, była sekretarz stanu w Kancelarii Prezydenta, odpowiedzialna m.in. za stosunki polsko-żydowskie we wspomnieniu Będziemy się czuli jak w domu.

"W dniu, kiedy wygrał wybory prezydenckie, pierwszego zagranicznego wywiadu udzielił dziennikarzowi izraelskiemu, Sewerowi Plockerowi. Na pytanie, jaką politykę będzie prowadził wobec Izraela, odpowiedział, że inną niż wobec pozostałych partnerów zagranicznych. Gdy zobaczył zaskoczoną minę Plockera, szybko wyjaśnił: stosunki z Izraelczykami powinny być jak z kuzynami.

Wielu dziś powołuje się na Lecha Kaczyńskiego i jego dziedzictwo, ale mało kto chce go widzieć jako człowieka skomplikowanego, z zasadami. Można się było z nim nie zgadzać, można było z nim dyskutować, ale nie można powiedzieć, że był nijaki. W sprawach polsko-żydowskich i izraelskich był wyrazisty. I choć zdawał sobie sprawę, że o jego działaniach nie wszyscy chcieli wiedzieć, a wielu z tych, co wiedzieli, szybko zapomniało, nie cofnął się ani nie zatrzymał.

Był konsekwentny. Nie odwiedził Radia Maryja ani nie udzielił wywiadu dyrektorowi toruńskiej radiostacji ks. Tadeuszowi Rydzykowi. Nigdy mu też nie zapomniał,  że obraził  Pierwszą Damę RP i podważył autorytet Kancelarii Prezydenta używając niewybrednych słów w odniesieniu do urzędu: „ Nie nazywajmy nigdy szamba perfumerią”. Dla publicystów zaś, którzy  w radio i na  łamach Naszego Dziennika zarzucali niektórym pracownikom Kancelarii antypolskie działanie, nie miał za grosz szacunku".

? ? ?

"Na poczcie głosowej nagrał wiadomość: „Szanowni państwo, podjąłem decyzję o niekomentowaniu polityki i spraw społecznych w mediach. W pozostałych proszę o przesłanie SMS. Jeśli nie odebrałem, to znaczy, że nie mogłem”. Zanim zniknął – jego znajomi twierdzą, że chwilowo, akurat taki ma obecnie nastrój – wziął udział w dwóch głośnych medialnie wydarzeniach: w programie Marcina Mellera zjadł „drugie śniadanie mistrzów” z premierem Donaldem Tuskiem i udzielił wywiadu w branżowym miesięczniku „Press”.  W tym ostatnim Pudelka nazwał obsranym portalem, a Jarosława Kaczyńskiego „ch…jem”. „Bo akurat to jest dla mnie chuj. Człowiek, który tak strasznie podzielił naród, wprowadził do polityki element nienawiści, szczucia Polaków na Polaków, tak to jest chuj. Pewnie znalazłoby się jakieś mocne słowo z kolekcji tych eleganckich, ale wolę powiedzieć moim emocjonalnym językiem” – mówił.

Dotychczas Hołdys kreował się na obrońcę kultury wysokiej. Utyskiwał na powszechne zepsucie obyczajów. Rok temu mówił w „Polityce”: „Otóż mam dojmujące wrażenie, że świat stoi w przededniu anarchii kompletnej. Coraz wyraźniej tryumfują chamstwo i agresja. Wobec tego wszystkiego próbuję w medialnej debacie być obrońcą elementarnego ładu, ale nie poprzez emocjonalnie wyrażane oceny, ale przez racjonalne argumenty”. Cóż, próba się nie powiodła - stwierdza Agnieszka Rybak w tekście Kogo skarci Hołdys.

? ? ?

Kaczyński wymaga terapii

- deklaruje Jacek Żakowski, bohater najnowszej Rozmowy Mazurka.

„Problem z Lechem Kaczyńskim i z PiS-em to problem środowiska, które popadło w szaleństwo”. Powtórzyłby pan to? - pyta go Robert Mazurek.

Jacek Żakowski:

A nie było tak? To nie było szaleństwo? Nie opowiadał głupstw? Miał przy tym wszystkim bardzo niski poziom kompetencji.

A jak by pan w takim razie określił kompetencje intelektualne Bronisława Komorowskiego?

Są wyższe niż Kaczyńskiego. Jego przewaga jest widoczna zwłaszcza w sprawach o fundamentalnym znaczeniu, na przykład w dziedzinie polityki międzynarodowej. Afera kartoflana w wykonaniu Komorowskiego jest nie do pomyślenia. Chyba się pan ze mną zgodzi, że jest nie do wyobrażenia, iż prezydent Komorowski odwołuje Trójkąt Weimarski, bo obraziła go jakaś gazetka? Jak to nazwać, jeśli nie niezrównoważeniem?

Porozmawiajmy o Jarosławie Kaczyńskim. Co jest w nim takiego, że wywołuje pański żywiołowy sprzeciw?

Streszczając to do jednego akapitu, musiałbym powiedzieć, że mentalność polityczna Kaczyńskiego i jego obozu zbudowana jest na lękowej strukturze osobowości, która powoduje, że wszędzie widzi on zagrożenia, a nie szanse, dostrzega wrogów, a nie partnerów, co prowadzi do nasilenia konfliktów, zamiast do szukania korzyści ze współpracy. Gdy taką logiką kieruje się władza, jest to fundamentalnie niebezpieczne dla państwa. Taka osobowość wymaga terapii.

Pan się na tym zna?

W ograniczonym zakresie, ale czytałem ekspertyzy na ten temat. Osobowość Kaczyńskiego buduje kulturę mentalną, która wydaje mi się jednym z głównych zagrożeń dla mojego kraju.

A nie przychodzi panu do głowy, że ta mentalność jest podzielana przez znaczną część - Polaków i jest równoprawna z pańską?