Prawo i wysokość to różne sprawy

Dodatkowe wynagrodzenie roczne ustala się w wysokości 8,5 proc. sumy wynagrodzenia za pracę, jakie pracownik otrzymał w ciągu roku kalendarzowego, za który przysługuje to wynagrodzenie (art. 4 ust. 1 ustawy).

W podstawie naliczania świadczenia należy przy tym uwzględnić wynagrodzenie i inne świadczenia ze stosunku pracy przyjmowane do obliczenia ekwiwalentu pieniężnego za urlop wypoczynkowy.

Zatem nauczyciele, którzy mają prawo do „trzynastki”, otrzymują ją w wysokości ustalonej od pensji proporcjonalnej do okresu przepracowanego w trakcie roku. Przy czym ustalając podstawę do naliczenia dodatkowej pensji rocznej, trzeba pomijać te składniki wynagrodzenia, które z pracą nie są bezpośrednio związane.

Tak wynika z rozporządzenia ministra edukacji narodowej z 26 czerwca 2001 r. w sprawie szczegółowych zasad ustalania wynagrodzenia oraz ekwiwalentu pieniężnego za urlop wypoczynkowy nauczycieli (DzU nr 71, poz. 737 ze zm.), który wymienia należności, jakie wchodzą do podstawy naliczania tych świadczeń, a więc i do podstawy „trzynastki”.

Licząc wysokość „trzynastki”, należy też pomijać dodatki wiejski i mieszkaniowy. Mają one bowiem charakter socjalny i nie są składnikami wynagrodzenia nauczyciela (stosownie do przepisów oświatowych). Nie zostały też uwzględnione w wynagrodzeniu za urlop wypoczynkowy.