Od kiedy trzeba płacić podatek od nowego budynku

Powołany w sprawie art. 6 ust. 2 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych od dawna budzi wątpliwości interpretacyjne, a praktyka organów skarbowych i poglądy doktryny odnoszące się do zakresu jego stosowania nie są jednolite. Zasadą, wyrażoną w art. 6 ust. 1, jest to, że obowiązek podatkowy powstaje od pierwszego dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym powstały okoliczności uzasadniające jego powstanie. Art. 6 ust. 2 stanowi natomiast lex specialis do powołanej wyżej regulacji i odnosi się do przypadków, w których okolicznością, od której uzależniony jest obowiązek podatkowy, jest istnienie budowli albo budynku lub ich części.

W omawianym przypadku ustalając moment powstania obowiązku podatkowego u nabywcy, należy wziąć pod uwagę przede wszystkim to, że zdarzeniem uzasadniającym jego powstanie dla tego podatnika jest nabycie budynku, a nie jego istnienie. W związku z tym podatnik nie może korzystać z odroczonego momentu powstania obowiązku podatkowego (co potwierdza pismo Departamentu Podatków i Opłat Lokalnych Ministerstwa Finansów z 5 października 2007 r., PL-833-117/AP/07/702). Dodatkowo za taką interpretacją przemawia wykładnia celowościowa art. 6 ust. 2 ustawy, która wskazuje, że przepis ten zawiera preferencję w postaci odroczenia momentu powstania obowiązku podatkowego i powinien z niej korzystać wyłącznie podmiot, który wybudował budynek. Celem wprowadzenia odrębnej regulacji w stosunku do nowo wybudowanych budynków i budowli było bowiem stworzenie zachęt wspierających budowę nowych obiektów.

Tak więc chociaż w opisywanym wyroku sąd zajął stanowisko korzystne dla podatnika, nie sposób wykluczyć, że w następnych rozstrzygnięciach w analogicznych sprawach ten pogląd nie zostanie podzielony.

Trzeba jednak zaznaczyć, że zawężenie stosowania art. 6 ust. 2 budzi kontrowersje u przedstawicieli doktryny, którzy przedstawiają argumenty pozwalające na zastosowanie opóźnienia momentu powstania obowiązku podatkowego w stosunku do budynków i budowli wybudowanych w danym roku niezależnie od osoby podatnika. Przekonują oni, że jeśli intencją ustawodawcy byłoby zawężenie zakresu podmiotowego art. 6 ust. 2 ustawy tylko do inwestorów, uczyniłby to poprzez odpowiedni zapis w jego treści.

Dla wyeliminowania pojawiających się wątpliwości interpretacyjnych ustawodawca powinien więc rozważyć zmianę regulacji poprzez doprecyzowanie podmiotowego zakresu art. 6 ust. 2 ustawy.