Stawka podatku od nieruchomości dla budynków szpitala

Tak orzekł WSA w Krakowie 1 lutego 2011 (I SA/Kr 1967/10).

Szpital część posiadanych przez siebie budynków wykorzystywał stricte w działalności medycznej, pozostałe były przeznaczone na cele administracyjne, gospodarcze i socjalne.

We wniosku o wydanie interpretacji przepisów podatkowych szpital wyraził przekonanie, że wszystkie zajmowane pomieszczenia były niezbędne do jego prawidłowej działalności, a ponadto konieczność stworzenia niektórych oddzielnych pomieszczeń wynikała z przepisów prawa.

Zdaniem szpitala, zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 2 lit. d ustawy o podatkach i opłatach lokalnych (upol), do wszystkich jego budynków powinna mieć zastosowanie preferencyjna stawka podatku od nieruchomości. Przepis ten obejmuje bowiem nie tylko pomieszczenia stricte przeznaczone na działalność medyczną, ale również inne, niezbędne dla funkcjonowania zakładu opieki zdrowotnej jako całości.

Organ podatkowy nie zgodził się z tym. Wskazał, że w art. 5 ust. 1 pkt 2 upol w lit. d wymieniono budynki lub ich części zajęte na prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie udzielania świadczeń zdrowotnych, natomiast lit. b dotyczy budynków związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej.

W konsekwencji wolą ustawodawcy było inne opodatkowanie budynków zajętych pod działalność medyczną, a inne budynków jedynie związanych z tą działalnością. WSA oddalił skargę szpitala na tę interpretację, stwierdzając, że wszelkie ulgi i zwolnienia w prawie podatkowym należy interpretować ściśle.

Wykładnia art. 5 ust. 1 pkt 2 lit. d upol przyjęta przez organ była więc prawidłowa. Sąd wskazał także na art. 3 ustawy o zakładach opieki zdrowotnej, którego  brzmienie jest kolejnym argumentem przemawiającym przeciwko stanowisku szpitala.

Autorka jest członkiem Zespołu Zarządzania Wiedzą Podatkową firmy Deloitte

Komentuje:

Michał Krawczyk, menedżer w Dziale Doradztwa Podatkowego firmy Deloitte (biuro w Warszawie)

Konstytucyjne umocowanie zasady, że nakładanie podatków oraz określanie zasad przyznawania ulg i kategorii podmiotów z nich zwolnionych może następować wyłącznie w drodze ustawy, wymusza niezwykle ścisłe interpretowanie przepisów prawa podatkowego.

W orzecznictwie Sądu Najwyższego oraz sądów administracyjnych powszechnie przyjmuje się, że przepisy wprowadzające zwolnienia czy ulgi podatkowe nie mogą być interpretowane rozszerzająco, ponieważ są wyjątkiem od zasady powszechności opodatkowania. Znalazło to odzwierciedlenie również w komentowanym wyroku.

Przedmiotem sporu była interpretacja art. 5 ust. 1 pkt 2 lit. b oraz d upol, który określa maksymalną wysokość stawek podatku od nieruchomości (określenie faktycznej wysokości stawek podatkowych należy do rady gminy).

Oprócz stawki dla budynków związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej (jest ona najwyższa) ustawodawca wprowadził preferencyjne stawki dla wybranych rodzajów działalności gospodarczej, w tym budynków związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej w zakresie udzielania świadczeń zdrowotnych, zajętych przez podmioty udzielające tych świadczeń.

W tej sprawie rozstrzygnięcia wymagała relacja między prowadzeniem działalności w zakresie świadczeń zdrowotnych a innymi rodzajami działalności podatnika, która ma charakter wtórny do głównego rodzaju działalności.

W szczególności wyjaśnienia wymagało, czy dla celów podatku od nieruchomości działalność pomocnicza (administracyjna, socjalna itp.) powinna być traktowana jako element działalności głównej. Zajęcie stanowiska twierdzącego oznaczałoby, że także części budynku wykorzystywane dla celów prowadzenia działalności pomocniczej powinny korzystać z preferencyjnych zasad opodatkowania.

Sąd stanął na stanowisku, że ulga w podatku od nieruchomości dotyczy wyłącznie tej powierzchni budynków, która jest wykorzystywana tylko na potrzeby udzielania świadczeń zdrowotnych.

Wszelka działalność pomocnicza, choć niezbędna do prowadzenia zasadniczego rodzaju działalności, wykracza poza definicję świadczeń zdrowotnych, stąd części budynków zajętych na jej prowadzenie nie mogą korzystać z preferencyjnej stawki.

Jest to kolejny wyrok, w którym sąd wskazuje na konieczność ścisłego stosowania wszelkiego rodzaju ulg i zwolnień podatkowych (w podobnych sprawach w zakresie podatku od nieruchomości wypowiadał się wielokrotnie NSA, np. w wyrokach z 28 września 2006, II FSK 1223/05, czy z 14 grudnia 2006, II FSK 50/06).

Więcej o podatku od nieruchomości