Drogi wewnętrzne bez podatku od nieruchomości

Tak orzekł WSA w Krakowie 29 marca 2011 (I SA/Kr 270/11).

Spółka złożyła wniosek o stwierdzenie nadpłaty w podatku od nieruchomości. Wskazała w nim, że w latach 2004 – 2006 nie miała obowiązku opodatkowania posiadanych dróg wewnętrznych. Zgodnie z art. 2 ust. 3 pkt 4 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych (dalej ustawa) w tym okresie wszystkie drogi wewnętrzne były bowiem wyłączone spod opodatkowania.

Organy podatkowe nie zgodziły ze stanowiskiem podatnika. W wydanych decyzjach w celu ustalenia przedmiotu opodatkowania oparły się na danych z  ewidencji gruntów i budynków. Tymczasem zgodnie z nimi drogi wewnętrzne nie są oznaczone symbolem „dr”. Zdaniem organów uniemożliwia to skorzystanie z wyłączenia.

W skardze do WSA spółka podniosła, że opieranie się wyłącznie na danych z ewidencji jest nieuprawnione i powinno być uzupełnione zbadaniem charakteru dróg wewnętrznych oraz definicji drogi i pasa drogowego.

Na potwierdzenie swojej argumentacji podatnik przywołał wyrok z 3 grudnia 2010 (II FSK 1105/09), w którym NSA stwierdził: „treść art. 2 ust. 3 pkt 4 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych (…) nie daje podstaw do przyjęcia za wiążące danych z ewidencji gruntów i budynków w zakresie opodatkowania przedmiotowych nieruchomości”.

Sąd uchylając zaskarżone decyzje, wskazał, że w pełni podziela stanowisko NSA przedstawione w tym wyroku.

Wprawdzie dane zawarte w ewidencji gruntów i budynków są istotne przy określaniu wysokości zobowiązana w podatku od nieruchomości, ale w tej sprawie organ zignorował fakt, że art. 2 ust. 3 pkt 4 ustawy wprowadza różne kategorie przedmiotów opodatkowania: drogę i pas drogowy.

Sąd podkreślił, że w ewidencji nie ma symbolu właściwego dla pasa, zatem dane w niej zawarte są nieprzydatne w rozpatrywanej sprawie. Nieskorzystanie z ewidencji nie jest więc naruszeniem prawa, a drogi wewnętrzne w spornym okresie są wyłączone z opodatkowania.

Autorka jest członkiem Zespołu Zarządzania Wiedzą Podatkową firmy Deloitte

Komentarz:

Paulina Stryjewska, doradca podatkowy, konsultantka w Dziale Doradztwa Podatkowego firmy Deloitte

Istota sporu sprowadza się do pytania, czy opodatkowanie lub wyłączenie z opodatkowania podatkiem od nieruchomości w każdym przypadku jest ściśle powiązane ze sposobem wykazania nieruchomości w ewidencji gruntów i budynków. Zgodnie z art. 2 ust. 3 pkt 4 ustawy w brzmieniu obowiązującym w latach 2004 – 2006 opodatkowaniu nie podlegały m.in. pasy drogowe wraz z drogami.

Przepisy w żaden sposób nie uzależniały zastosowania tego wyłączenia od danych zawartych w ewidencji gruntów i budynków. Jednak  w myśl art. 21 ust. 1 ustawy Prawo geodezyjne i kartograficzne (DzU z 2010 r. nr 193, poz. 1287 ze zm.) dane zawarte w ewidencji gruntów i budynków są podstawą wymiaru podatków i świadczeń.

W tym miejscu należy zwrócić uwagę, że jak słusznie zauważył NSA w wyroku z 3 grudnia 2010, w ewidencji gruntów i budynków nie ma symbolu właściwego dla gruntów, które są pasem drogowym.

Zgodnie bowiem z rozporządzeniem ministra rozwoju regionalnego i budownictwa z 29 marca 2001 (DzU nr 38, poz. 454 ze zm.) w sprawie ewidencji gruntów i budynków do użytku gruntowego o nazwie „drogi” zalicza się grunty w granicach pasów drogowych dróg publicznych i dróg wewnętrznych w rozumieniu przepisów ustawy o drogach publicznych. Grunty zajęte pod komunikację gospodarstw rolnych, leśnych oraz poszczególnych nieruchomości nie są drogą w rozumieniu tego rozporządzenia.

Grunty te wlicza się do przyległego do nich użytku gruntowego. W związku z tym nie sposób ująć gruntów, które są pasem drogowym, w ewidencji gruntów i budynków z symbolem „dr”.

Dodatkowo, zgodnie ze stanowiskiem prezentowanym w orzecznictwie, na podstawie art. 21 ust. 1 prawa geodezyjnego i kartograficznego nie można odmówić podatnikowi wyłączenia z opodatkowania dróg wewnętrznych z tego tylko względu, że przepisy wykonawcze wydane na podstawie tej ustawy nie przewidywały ewidencjonowania gruntów zajętych na drogi wewnętrzne jako grunty komunikacyjne z symbolem „dr”, lecz z takim samym symbolem jak grunty, na których droga została urządzona.

W konsekwencji  należy stwierdzić, że kwestia, czy dana nieruchomość podlega lub nie podatkowi od nieruchomości, nie powinna być ściśle wiązana ze sposobem wykazania danej nieruchomości w ewidencji gruntów i budynków.

O wymiarze podatku decyduje stan rzeczywisty, a nie zewidencjonowany. Podatek od nieruchomości ma bowiem charakter majątkowy. Powinien więc być płacony od majątku, którym podatnik faktycznie włada.

Czytaj też:

Zobacz więcej w serwisie:

» Dobra Firma » Podatki i księgi » Nieruchomości » Podatek od nieruchomości