Wydatki poniesione na remont budynku zwiększą firmowe koszty

u[b]Tak wynika z wyrok WSA w Bydgoszczy z 29 listopada 2006 r., I SA/Bd 664/06[/b]

[srodtytul]Jaki jest problem[/srodtytul]

Podatnik wykazał stratę z prowadzonej działalności gospodarczej. Rozliczenie to zakwestionował jednak urząd skarbowy.

Podatnik się odwołał. Nie był jednak zadowolony z rozstrzygnięcia izby skarbowej. Złożył więc skargę do sądu.

W sprawie chodziło o ustalenie, czy nabyte przez skarżącego budynki służyły prowadzonej przez niego działalności gospodarczej.

[srodtytul] Skąd to rozstrzygnięcie[/srodtytul]

Sąd skargę uwzględnił. Stwierdził, że [b]bez względu na to, czy w działalności gospodarczej mamy do czynienia z wykorzystywanym środkiem trwałym czy z przedmiotem, który nie został ujęty w ewidencji środków trwałych, a jest wykorzystywany przez podatnika w ramach prowadzonej przez niego działalności gospodarczej, to wydatki z nim związane o charakterze remontowym stanowią koszt uzyskania przychodów. Innymi słowy, kosztem uzyskania przychodu jest wydatek remontowy poniesiony na budynek służący do prowadzonej działalności gospodarczej.[/b]

Nie można zatem zaakceptować tezy, iż w przypadku, gdy nie mamy do czynienia ze środkiem trwałym, a przedmiot ten wykorzystywany jest do prowadzonej działalności, wydatek remontowy nie może być uznany za koszt uzyskania przychodu.

Dla poparcia tych twierdzeń[b] WSA przywołał wyrok NSA z 3 lutego 1999 r. (I SA/Gd 82/97)[/b], w którym sąd stwierdził, że ustalenie, iż przeprowadzony został remont, nie przesądza o niemożności uznania tych wydatków za koszty uzyskania przychodu, jeżeli na mocy odrębnej umowy skarżący przejęli ciążący na właścicielu obowiązek remontu również w zakresie przekraczającym bieżące naprawy.

Prace nie miały charakteru inwestycji w obcym środku trwałym, zatem możność wliczenia wydatków do kosztów prowadzonej działalności nie jest warunkowana prowadzeniem ewidencji środków trwałych, na podstawie której następowałyby odliczenia w formie odpisów amortyzacyjnych jako inwestycji w obcym środku trwałym.

Ważne dla prawidłowego rozstrzygnięcia niniejszej sprawy jest zdaniem WSA to, czy skarżący rzeczywiście wykorzystywał nabyte budynki do działalności gospodarczej. Wpis do ewidencji środków trwałych nie ma przesądzającego znaczenia dla ewentualnego uznania spornych wydatków za koszty uzyskania przychodów.