Darmowa gwarancja to nieodpłatne świadczenie

[b]Tak orzekł orzekł WSA w Szczecinie 27 października 2010 r. (I SA/Sz 501/10).[/b]

Spółka uzyskała od jednego ze swych udziałowców nieodpłatnie poręczenie. W ocenie organów podatkowych w związku z nieodpłatnym korzystaniem przez nią z poręczenia udzielonego przez podmiot powiązany doszło do zaniżenia przychodów.

Zgodnie z ich opinią poręczenie jest usługą finansową, która na rynku ma wymierną wartość. W rezultacie spełnione są wymogi opodatkowania tego świadczenia jako nieodpłatnego na podstawie art. 12 ust. 1 pkt 2 [link=http://www.rp.pl/aktyprawne/akty/akt.spr;jsessionid=3EC0892953EAF58605FEE453B6E7CBF6?id=115893]ustawy o CIT[/link].

Podatniczka zakwestionowała to stanowisko. Jej zdaniem organy naruszyły prawo i zasady postępowania poprzez niezastosowanie przepisów dotyczących cen transferowych, a konkretnie art. 11 ustawy o CIT oraz § 15 [link=http://www.rp.pl/aktyprawne/akty/akt.spr?id=326444]rozporządzenia ministra finansów z 10 października 1997 r. w sprawie sposobu i trybu określania dochodów podatników w drodze oszacowania cen w transakcjach dokonywanych przez tych podatników[/link].

Sąd oddalił skargę. Wskazał, że wobec niekwestionowania ustaleń faktycznych należy przyjąć, że powstał przychód, o którym mowa w art. 12 ustawy o CIT. Podkreślił, że pojęcie nieodpłatnego świadczenia na gruncie prawa podatkowego ma szerszy zakres niż w prawie cywilnym. Sąd doszedł do przekonania, że przysporzenie majątkowe, jako konstytuujące pojęcie nieodpłatnego świadczenia, musi być powiązane z uzyskaniem przez podatnika korzyści niezwiązanej z kosztami i wydatkami.

W tej sprawie skarżąca, nie uiszczając odpowiedniego wynagrodzenia osobie trzeciej, uzyskała przysporzenie majątkowe, które ma wymierną wartość, bo dzięki niemu mogła uzyskać kredyt czy też zawrzeć umowę leasingu. Zdaniem sądu organy ustaliły wysokość nieodpłatnego świadczenia w sposób prawidłowy według art. 12 ust. 5 ustawy o CIT.

[i]Autorka jest członkiem Zespołu Zarządzania Wiedzą Podatkową firmy Deloitte[/i]

[ramka][b]Komentuje Benedykt Rubak, konsultant w Dziale Doradztwa Podatkowego firmy Deloitte (biuro w Warszawie)[/b]

Komentowany wyrok WSA wpisuje się w linię orzeczniczą sądów administracyjnych, uznającą, że nieodpłatne poręczenie otrzymane przez spółkę (także od spółki powiązanej) powoduje powstanie przychodu w postaci nieodpłatnego świadczenia (art. 12 ust. 1 pkt 2 ustawy o CIT). Dla spółki nieodpłatnym świadczeniem jest tu wartość opłat (prowizji), które musiałaby zapłacić, gdyby nabyła usługę poręczenia na wolnym rynku.

W ustawie o CIT nie ma definicji pojęcia „nieodpłatne świadczenie”, tak więc dla określenia czy dane świadczenie jest nieodpłatne, należy odwołać się do orzecznictwa sądów administracyjnych. Według sądów ma ono charakter inny niż w prawie cywilnym.

Mianowicie pojęcie to ma szerszy zakres i obejmuje nie tylko świadczenie w znaczeniu cywilistycznym, ale także wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu[b] (tak m.in. NSA w wyroku z 23 września 2010 r., II FSK 716/09). [/b]