Wciąż w praktyce samorządów istotnym, nie do końca rozwiązanym problemem wydaje się kwestia obowiązku ujęcia w miejscowych planach zagospodarowania przestrzennego obiektów wielkopowierzchniowych. W praktyce spotkać można różne interpretacje w tym zakresie.
Wątpliwości wynikają z następującego stanu prawnego i faktycznego. W art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym określony został obowiązek umieszczenia w studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego obszarów, dla których obowiązkowe jest sporządzenie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego (i w konsekwencji – niemożliwe wydanie decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu). Wśród obszarów tych wymieniono również obszary rozmieszczenia wielkopowierzchniowych obiektów handlowych. Zgodnie z wcześniejszą wersją niniejszego przepisu obowiązek sporządzenia planu miejscowego dotyczył obiektów o powierzchni powyżej 2000 metrów kwadratowych. Zgodnie z art. 12 ustawy z 11 maja 2007 r. o tworzeniu i działaniu wielkopowierzchniowych obiektów handlowych wprowadził zmianę polegającą na zastąpieniu wyrazów „powyżej 2000 metrów kwadratowych" na wyrazy „powyżej 400 metrów kwadratowych". Następnie Trybunał Konstytucyjny w wyroku z 8 lipca 2008 r. wydanym w sprawie o sygnaturze akt K 46/07 (DzU 2008, nr 123, poz. 803) uchylił przepisy przedmiotowej ustawy. Niezależnie od powyższego, ustawodawca nie zaproponował do obecnego momentu odmiennego brzmienia tych przepisów.
W związku z powyższym dużo gmin (i w konsekwencji samorządowych kolegiów odwoławczych) ma w takiej sytuacji dylemat, w jakim dokładnie kierunku poprowadzić wykładnię niniejszego przepisu. Jedna z wersji polega na przyjęciu, że skoro w obecnym brzmieniu ustawowym wciąż funkcjonuje zapis dotyczący obiektów powierzchniowych „powyżej 400 metrów kwadratowych", to w dalszym ciągu należy go stosować.
Z takim sposobem rozumowania nie sposób się zgodzić. W orzecznictwie można co prawda znaleźć różne stanowiska na ten temat, ale najbardziej przekonujące (i najczęściej występujące) stanowiska, w ramach których w przypadku, gdy część danego aktu prawnego została uchylona, na jej miejsce obowiązuje przepis w brzmieniu sprzed nowelizacji (wyrok WSA we Wrocławiu z 20 lutego 2012 r., II SA/Wr 741/11, LEX nr 1139029, wyrok WSA w Warszawie z 6 lutego 2012 r., IV SA/Wa 1658/11, LEX nr 1139639). Zgodnie z takim ujęciem przyjąć należy, że obowiązek sporządzenia planów miejscowych dotyczy obiektów o powierzchni przekraczającej 2000 metrów kwadratowych. Stanowiska odmienne należy uznać za błędne.
dr Maciej J. Nowak – radca prawny, Kancelaria Prawnicza dr Maciej Nowak w Szczecinie
