Konsultowany obecnie Plan zarządzania Puszczą Białowieską nie jest kompromisem między oczekiwaniami ekologów a lokalnych samorządów. Powstający przez cztery lata w ferworze ponad czterdziestu spotkań, przy solidnym wsparciu kilkunastu analiz naukowych i społeczno-gospodarczych, w końcu – poparty badaniami społecznymi, uwzględnia w największym możliwym stopniu potrzeby przyrody i integruje je w priorytety rozwojowe lokalnej społeczności.
Czym są plany zarządzania dla obiektów światowego dziedzictwa UNESCO?
Plany zarządzania dla obiektów światowego dziedzictwa UNESCO to dokumenty określające, jak państwa dbają o zachowanie obiektów i ich wyjątkowości w skali świata, tak, aby mogły się nimi cieszyć kolejne pokolenia. Puszcza Białowieska czeka na swój Plan zarządzania od 2014 roku, czyli od momentu powiększenia kompleksu UNESCO. W międzyczasie doświadczyła wielu kryzysów – geopolitycznego z Białorusią i w konsekwencji uchodźczego, masowej wycinki drzew, budowy zapory na trwałe dzielącej Puszczę na część polską i białoruską, zmian klimatu i suszy. Być może skutki niektórych z tych kryzysów udałoby się złagodzić, gdyby plan można było przygotować od razu.
Czytaj więcej
Bezpieczeństwo Polek i Polaków w obliczu kryzysu klimatycznego to element bezpieczeństwa narodowe...
Projekt Planu zarządzania precyzyjnie określa zasady zarządzania puszczą i ustanawia Pełnomocnika do spraw Puszczy Białowieskiej. Biuro pełnomocnika działające lokalnie zapewni stałą współpracę Ministerstwa Klimatu i Środowiska z Białowieskim Parkiem Narodowym i trzema nadleśnictwami, na terenie których leży Puszcza Białowieska, a także pozwoli lepiej dostrzegać lokalne potrzeby, wspierać rozwój regionu oraz wzmacniać tożsamość mieszkańców związaną z Puszczą. Proponując kierunki rozwoju puszczańskich gmin, plan może być wsparciem inwestycyjnym i istotnym instrumentem w ubieganiu się o środki na inwestycje przez samorządy. Puszcza Białowieska jako światowe dziedzictwo ludzkości jest i musi pozostać także dziedzictwem lokalnym. W regionie Białowieży ma powstać m.in. Centrum Obiektu Światowego Dziedzictwa.
Ponadto opisuje rozpoznane zagrożenia stojące przed Puszczą Białowieską, określa działania i wskazuje odpowiedzialne instytucje, które będą miały za zadanie minimalizować ryzyko wystąpienia zagrożeń, a jeśli się pojawią – będą je niwelować w oparciu o dostępne struktury i narzędzia.
