W sprawach z zakresu własności intelektualnej niezmiernie ważne jest zapewnienie wykonalności uprawnień wyłącznych podmiotów, którym te prawa przysługują. W egzekucji świadczeń niepieniężnych sposób egzekucji zdeterminowany jest treścią świadczenia i pozostaje poza sferą swobodnego wyboru wierzyciela. A ponieważ dłużnika nie można zmusić do zrealizowania określonych zachowań, sposobem na ich wymuszenie jest zastosowanie środków przymusu, np. w postaci grzywien.
Tymczasem przewidziane w dotychczas obowiązujących przepisach progi kwotowe możliwych do nałożenia grzywien w żadnej mierze nie przystawały do dzisiejszych warunków ekonomicznych. Nie mogły zapewniać skutecznego prowadzenia egzekucji i odbiegały istotnie od tych przewidzianych w porównywalnych systemach prawnych.
W praktyce dłużnicy bardzo często nie wykonywali zapadłych przeciwko nim orzeczeń sądu, jako że wysokość grzywny, którą wolno było sądowi wymierzyć w jednym postanowieniu, nie mogła przekroczyć 1 tys. zł (ogólna suma grzywien w tej samej sprawie nie mogła przewyższać 100 tys. zł). Biorąc pod uwagę skalę korzyści, jakie osiągali dłużnicy z kontynuacji naruszenia praw wyłącznych uprawnionych, kwota 1 tys. zł miała charakter naprawdę symboliczny.
Prawa własności intelektualnej będą skuteczniej chronione w czasie długotrwałych procesów i po nich
Istotne znaczenie dla gwarancji zapewnienia wykonalności uprawnień wyłącznych ma ustawa z 16 września 2011 r. o zmianie ustawy – Kodeks postępowania cywilnego oraz niektórych innych ustaw. Podwyższyła ona bowiem górną granicę dopuszczalnych grzywien pieniężnych (art. 1052 kodeksu postępowania cywilnego) oraz wprowadziła do polskiego systemu prawnego nowe rozwiązanie, wzorowane na romańskich systemach prawnych, które umożliwia wierzycielom żądanie od dłużników zapłaty określonej sumy pieniężnej w razie niewykonania świadczenia niepieniężnego (art. 10511 k.p.c.).
