Paweł Rymarz: Nie ma dużych transakcji bez nas

Jaki przychód osiągnęła państwa kancelaria w ubiegłym roku?

Paweł Rymarz:

To tak od razu o pieniądzach?! Przecież nie podajemy przychodów do rankingu...

No pewnie, że od razu! Po pierwsze, już po rankingu „Rz". Po drugie, wynika z niego, że obsłużyliście państwo w zeszłym roku najwięcej, bo aż 15 z 29 wiodących transakcji na polskim rynku. To co z tymi pieniędzmi?

Na ulicy nie leżą, ale cały czas da się je w naszej branży zarobić. Nie podajemy przychodów w rankingach, bo można je wykazać na wiele sposobów: gotówkowo, memoriałowo i w różnych konfiguracjach dotyczących rozrachunków wewnątrz firmy – mowa o transakcjach wygenerowanych przez nas w Warszawie, przy których większość czasu pracowali prawnicy Weila w innych krajach – tak było na przykład z ITI i Vivendi. Ten przychód zasilił głównie londyńskie biuro. Według polskich sprawozdań finansowych mamy przychód ponad 100 mln zł, ale to nie rachunek gotówkowy, który jest dla nas ważniejszy.

Czy państwa przychody rosną?

Tak, ale nie proporcjonalnie do ilości transakcji, bo spadają ceny usług. Kiedy robiliśmy pierwsze międzynarodowe IPO polskich spółek (pierwsza oferta publiczna – red.) – na przykład Prokomu czy BPH, to były transakcje o wartości ok. 100 mln dol. Wynagrodzenie kancelarii stanowiło wówczas ok. 1 mln dol. Dzisiaj transakcja emisji akcji za miliard euro oznacza połowę tego wynagrodzenia.

Czy wypracowany przez warszawskie biuro przychód zostaje u państwa?

Nie. Trafia do wspólnej puli Weila, składającej się z przychodów wszystkich biur.

Czy to jest dla państwa korzystniejsze?

Różnie, jednak częściej suma wynagrodzeń partnerów w Warszawie jest niższa niż zysk wypracowany przez nasze biuro. Raczej odsyłamy więc pieniądze do „centrali".

Czy to pan podejmuje ostateczną decyzję, czy kancelaria zajmie się daną transakcją?

Bez mojej zgody się nie zajmie. Jeśli jednak chcemy obsłużyć daną transakcję, to ostateczna decyzja należy do specjalnego, globalnego komitetu, w którym zasiadam, ale nie wypowiadam się w sprawach dotyczących Warszawy. Chodzi o to, aby nie podejmować się obsługi prawnej, która długofalowo nie ma sensu.

Czyli jakiej?

Na przykład nie warto brać małej transakcji przeciwko dużemu potencjalnemu klientowi.

Przecież nie reprezentujecie państwo tzw. Kowalskiego...

Kowalskiego nie, ale jego firmę już tak. A ta, choć nie największa, proponuje niekiedy lukratywne zlecenie – np. za 100 tys. euro. Często jednak lepiej tego nie zarobić niż pozbawić się, z powodu sporu prawnego, możliwości zarobienia więcej w przyszłości.

Czasem musimy też rozważyć, czy np. możliwe będzie reprezentowanie przez nas kilku klientów w jednej aukcji – na przykład, gdy kilka funduszy private equity ściga się o jedno aktywo.

Przecież to konflikt interesów...

Nie, jeśli zgodzą się na to klienci. W takich sytuacjach mamy w kancelarii osobne zespoły, między którymi nie przepływają żadne informacje. Robiliśmy ostatnio kilka takich transakcji, nikt nie zarzucił nam nigdy wycieku informacji.

Trzeba dużo dobrej woli, żeby uznać, że między ludźmi z jednej kancelarii informacje nie przepływają...

Klienci, którzy się na to godzą, mają do nas zaufanie, zwykle pracujemy dla nich od lat. Jeśli się czegoś obawiają, to raczej przypadku, takiego jak na przykład źle zaadresowany e-mail. Musi pani wiedzieć, że firmy prawnicze często z czystego rozsądku nie chcą, aby klient podawał im kluczowe informacje. Przykładowo, gdy trzeba złożyć ofertę, prosimy, aby klient wpisał oferowaną cenę w ostatniej chwili, u siebie w biurze. Nam ta wiedza naprawdę nie jest potrzebna. To i tak biznes, w którym się zwykle wie za dużo.

Jakich jeszcze transakcji się nie bierze?

Czasem nie wypada obsługiwać jakiejś sprawy z powodu wątpliwej reputacji zlecającego. Inne odmowy wynikają z zasad etyki, między innymi z konfliktu interesów.

Co do konfliktu interesów, to mieliście państwo, zdaje się, zarzuty, że pracujecie najpierw dla jednej strony sporu, a potem dla drugiej. Chodziło o Agorę i firmę outdoorową AMS.

To sprawa sprzed chyba dziesięciu lat. Najpierw pracowaliśmy dla zarządu AMS w wewnętrznej sprawie korporacyjnej – potencjalnej obrony przed wrogim przejęciem. Potem Agora, którą wcześniej reprezentowaliśmy na stałe, postanowiła kupić AMS – reprezentowaliśmy ją więc także w tej sprawie, zresztą już po wygaśnięciu mandatu od AMS. Prezes tego ostatniego miał do nas pretensje, moim zdaniem nieuzasadnione. Z całą pewnością nie doszło tu do konfliktu interesów – nie mieliśmy informacji o kondycji AMS, które przydałyby się Agorze. A nawet gdybyśmy je mieli, i tak nie moglibyśmy ich ujawnić.

Które z ubiegłorocznych transakcji były dla państwa najtrudniejsze?

Każda z nich miała swoją specyfikę. Połączenie Azotów Tarnów i Puławy było trudne zarówno dlatego, że łączyły się duże państwowe spółki, jak i dlatego, że odbywało się to przy pewnej nerwowości Ministerstwa Skarbu Państwa. W dodatku o tej fuzji było bardzo głośno.

Tisze jedziesz, dalsze budiesz?

Nie wszyscy klienci są odporni na medialne zamieszanie, szczególnie gdy pojawiają się zarzuty np. nieuczciwości czy działania na bakier z prawem. Zdarza się to często przy wrogich transakcjach. To generalna uwaga, niedotycząca akurat Azotów.

A praca dla ITI i TVN?

To duzi, wyrafinowani gracze. Od skomplikowanej aukcji, czyli próby sprzedaży, doszło do jeszcze trudniejszego, dwupiętrowego joint venture z Vivendi. Mieliśmy do tej transakcji zaangażowanych kolegów z dwóch zespołów z Londynu, ponieważ większość transakcji odbywała się pod rządami prawa angielskiego, a główne negocjacje toczyły się równolegle w Paryżu i Londynie. Pracowały naprawdę duże zespoły prawników – po przeciwnej stronie trzy duże firmy prawnicze.