Może tak być wbrew obiegowej opinii powielanej wskutek oświadczenia Prokuratury Generalnej z 15 lipca 2010 r.
Powoływany przez Prokuraturę Generalną art. 604 § 1 pkt 3 kodeksu postępowania karnego statuuje przesłankę odmowy wydania w sytuacji, gdy doszło do przedawnienia (karalności i wykonania kary). Ten przepis nie precyzuje, czy chodzi o przedawnienie czynu w kraju, który skierował wniosek ekstradycyjny do Polski, czy też o przedawnienie w Polsce (lege non distinguente trzeba uznać, że chodzi o przedawnienie w państwie występującym o ekstradycję lub o przedawnienie w Polsce).
Zwrócić należy jednak uwagę na art. 615 § 2 k.p.k., który wyłącza stosowanie przepisów Działu XIII k.p.k. (a więc m.in. art. 604 § 1 pkt 3 k.p.k.) w sytuacji, gdy umowa międzynarodowa, której Polska jest stroną, stanowi inaczej. Przepis ten jest w zasadzie powtórzeniem normy wynikającej z art. 91 ust. 2 Konstytucji RP oraz refleksem konstytucyjnego systemu źródeł prawa w Polsce (art. 87 ust. 1 Konstytucji RP). Stosunki ekstradycyjne Polska–USA normuje zaś umowa z 10 lipca 1996 r. o ekstradycji (dalej: umowa ekstradycyjna) i to właśnie w tym akcie prawnym należy szukać ewentualnej podstawy do odmowy wykonania wniosku ekstradycyjnego.
Przesłanka odmowy oparta na obywatelstwie osoby ściganej jest jedynie przeszkodą względną. Polska może – zgodnie z art. 4 ust. 1 umowy ekstradycyjnej – wydawać swoich obywateli do USA, jeżeli jest to „właściwe i możliwe". Trybunał Konstytucyjny w wyroku z 21 września 2011 r. (sygn. SK 6/10) uznał, że przepis ten jest zgodny z polską konstytucją. Tym samym przesądzono o prawnej możliwości ekstradycji obywateli polskich do USA.
Umowa ekstradycyjna między Polską a Stanami Zjednoczonymi reguluje również kwestię przedawnienia jako przesłanki odmowy wykonania wniosku ekstradycyjnego. Zgodnie z art. 8 tej umowy „wydanie nie nastąpi, jeżeli ściganie lub wykonanie kary za przestępstwo, z powodu którego wnosi się o wydanie, uległo przedawnieniu według prawa państwa wzywającego".
