Pełzająca apokalipsa

Żyjemy w czasach nieograniczonych możliwości. Nie tylko wszystko jest możliwe, ale to, co możliwe, dotyczy coraz większej liczby osób. Niedługo wszystko będzie możliwe dla wszystkich. Oprócz ucieczki. Nie będzie można uciec od możliwości, bo nie będzie dokąd i każdy będzie mógł tylko usiąść w kącie, aby pokornie czekać, aż i jego dopadnie katalog nieograniczonych możliwości.

Do niedawna wydawało się, że wszystko co prawda jest możliwe, ale nie wszystko prawdopodobne. Życie jednak uczy nas, ostatnio bardzo intensywnie, że wszystko jest także prawdopodobne, a im coś wydaje się bardziej nieprawdopodobne, tym więcej jest możliwe. Słowem żyjemy w czasach, co się zowie, ciekawych.

Jeszcze parę tygodni temu wydawało się nieprawdopodobne, żeby premier ogłosił narodowy program kastracji zboczeńców albo żeby w kierownictwie PiS rozpętała się polityczna walka o wysokość alimentów płaconych przez Ludwika Dorna i Przemysława Gosiewskiego.

A tu proszę. Jak najbardziej. Dla każdego coś miłego. Jest taka teoria, że ludzkość zmierza do wypełnienia absolutnie wszystkich kombinacji i możliwości. Kiedy się to zrealizuje, nastąpi koniec świata. No to ostrzegam, że przy dotychczasowej aktywności w polskim życiu publicznym popychamy świat energicznie ku końcowi.

Powziąłem na przykład wiadomość, że minister finansów liberalnego rządu, sam patentowany liberał londyński, zamierza nałożyć na banki oferujące klientom udziały w funduszach inwestycyjnych i pośredniczące w zakupie akcji przedsiębiorstw obowiązek sprawdzania, czy ryzyko rynkowe nie jest zbyt duże w stosunku do ich możliwości finansowych.

Słowem, banki na polecenie dobrego tatusia rządowego, zatroskanego o swoją elektorską trzódkę, zanim coś komuś sprzedadzą, sprawdzą najpierw, czy w przypadku kryzysu, załamania na giełdzie, spadku kursów nieszczęśnik nie popadnie w tarapaty. Czy przypadkiem się nie spauperyzuje, nie utraci ostatnich oszczędności i nie popadnie w biedę. Teraz Ministerstwo Finansów zadba, jak dobry tatuś, o przyszłość dziecka i jego skarbonki.

Przyjdzie taki ryzykant do banku, a tam mu powiedzą, że po starannej analizie postanowili niczego mu nie sprzedawać poza obligacjami skarbu państwa. Zamiast lokować pieniądze, ludzie zaczną znowu pić, dzięki czemu wzrośnie konsumpcja i unikniemy recesji. Bardzo ładny pomysł, zwłaszcza że obywatele ochronieni przed ryzykiem nie będą się radykalizować.

Piękny wkład w wypełnianie niemożliwego wniosło też Stowarzyszenie Dziennikarzy Polskich, przedstawiając własny nowy projekt prawa prasowego. A właściwie stary, jak się okazuje, nieśmiertelny projekt prof. Bogdana Michalskiego z UW. To nie postkomunistyczne Stowarzyszenie Dziennikarzy Rzeczypospolitej Polskiej, ale wolnościowe, opozycyjne i podziemne w stanie wojennym Stowarzyszenie Dziennikarzy Polskich odgrzebało pomysł uczynienia z dziennikarstwa zawodu zamkniętego. Wydawania koncesji na dziennikarza tylko absolwentom studiów dziennikarskich.

Wyim: Zamiast lokować pieniądze w akcjach i funduszach, ludzie zaczną znowu pić. Dzięki temu wzrośnie konsumpcja i unikniemy recesji. Bardzo ładny pomysł

Zrozumiałe jest, kiedy z takimi totalitarnymi pomysłami występują sfrustrowani wykładowcy studiów dziennikarskich, którym nie udało się jeszcze wychować ani jednego dziennikarza z prawdziwego zdarzenia. I nie widzą innego wyjścia niż tylko wprowadzić nakazy zatrudnienia swoich wychowanków w mediach. Prywatnych. Ale dlaczego taki projekt przedstawia SDP? Ano właśnie dlatego, żeby dopełnić możliwości nieprawdopodobnego i przybliżyć nas do końca świata. I świętego spokoju.

Kiedy już zrobimy ostatnie głupstwo, jakiego jeszcze nie było, kiedy się wypełni ostatnia możliwość, rozstąpią się niebiosa i Bóg, spiżowym głosem, obwieści koniec świata. Co będzie potem? Ponieważ projekt prawa prasowego SDP przewiduje także ograniczenia prawa do krytyki i satyry oraz formułowania opinii pozbawionych podstaw faktycznych, pospiesznie kreślę, jak będzie wyglądał koniec świata w RP. Dopóki jeszcze wolno, dopóki jestem dziennikarzem.