Katolik nie musi błądzić

W obronę ks. Wojciecha Lemańskiego, obok liberalno-lewicowych elit, zaangażował się tzw. Kościół otwarty, który przy okazji dyskusji o proboszczu z Jasienicy przypomniał swoje pretensje wobec oficjalnej hierarchii kościelnej w Polsce. Intelektualiści skupieni m.in. wokół „Tygodnika Powszechnego”, „Więzi” i „Znaku” znowu zaczęli wytykać episkopatowi, że nie stać go na ryzykowną debatę, dialog z nowoczesnością i intelektualny ferment. Zamiast się reformować, idzie utartymi koleinami i okopuje się na ustalonych pozycjach. Duchowni, którzy chcą się z tego wyłamać, jak ks. Lemański, są natychmiast utrącani i zsyłani w niebyt, brzmią zarzuty tego środowiska.

Co mądrzejszego powie Lis

Otóż Kościół nie tylko w Polsce, ale na całym świecie, jest jak najbardziej otwarty na wszystko, co niesie ze sobą świat. Więcej, jako depozytariusz wiary Chrystusowej ma święty obowiązek badać każdą myśl ludzką, każdą ideę, która pojawi się na horyzoncie ludzkiego intelektu. Kościół nie może przechodzić obojętnie obok żadnej doktryny estetycznej, etycznej, filozoficznej, społecznej, ekonomicznej i politycznej. Na polu nauk ścisłych, medycyny i bioetyki Watykan również dysponuje całym zastępem najwyższej klasy specjalistów, którzy konfrontują nowe odkrycia z doktryną wiary katolickiej.

Katolik po to ma Kongregację Nauki Wiary, żeby nie błądzić i nie wyważać otwartych drzwi. Dzisiejszy świat ma taki stopień skomplikowania, że nie jest możliwe, aby zwykły człowiek był w stanie ogarnąć całą jego złożoność. Kościół, wiedząc o tym, wychodzi wiernym naprzeciw, ogłaszając swoje oficjalne stanowisko wobec nowych zjawisk.

I tak np. Internet jest, według oficjalnej wykładni Kościoła, dla naszej wiary obojętny w tym sensie, że w zależności od naszej intencji może stanowić źródło wielkiego dobra lub też wielkiego zgorszenia. Z jednej strony można go wykorzystywać do Nowej Ewangelizacji, z drugiej do oglądania filmów porno. Jan Paweł II proponował, żeby Kościół podszedł do nowego medium bez lęku. Nie ma tu, jak widać, żadnych zakazów.

Z kolei w sprawie in vitro Kongregacja Nauki Wiary w instrukcjach „Donum vitae” i „Dignitas personae” wypowiedziała się negatywnie, głównie z powodów zapłodnienia pozaustrojowego i zamrażania zarodków. Dla człowieka wierzącego oba te przypadki są bardzo konkretnymi wskazówkami moralnymi, jak postępować.

Czystość wiary zawsze była oczkiem w głowie Kościoła. Na błąd i eksperymenty nie ma tutaj miejsca, gdyż stawka jest bardzo wysoka i dotyczy zbawienia wiecznego

Tak samo jest z setkami innych przypadków dotyczącymi spraw moralności. I ja, jako katolik, nie muszę już dyskutować o definicji rodziny, celibacie księży, gejach, aborcji, eutanazji, in vitro czy kapłaństwie kobiet z Adamem Michnikiem, Katarzyną Wiśniewską, Cezarym Michalskim czy Moniką Olejnik, bo sprawy te już dawno zostały wyjaśnione przez Magisterium Kościoła. A zajmowali się nimi tacy specjaliści, jak Joseph Ratzinger i Hans Urs von Balthasar, a z polskiego podwórka o. prof. Mieczysław Krąpiec, kard. Stanisław Nagy, ks. prof. Tadeusz Guz, o. prof. Gabriel Bartoszewski czy ks. prof. Waldemar Chrostowski i całe rzesze ekspertów powoływanych do konkretnych zagadnień.

Z całym szacunkiem dla autorytetów lewicy, ale cóż mądrzejszego od tych gigantów intelektu w sutannach mogą mi jeszcze powiedzieć Tomasz Lis, Cezary Michalski czy nawet prof. Zygmunt Bauman w wyżej wymienionych sprawach?

Pełno antyklerykalnych schematów

Kongregacja Nauki Wiary jest instytucją cieszącą się dużym prestiżem, nawet wśród świeckich naukowców. Nie wystarczy być dobrym teologiem, żeby się w niej znaleźć. Nie wystarczy być nawet teologiem bardzo dobrym. Trzeba być teologiem wybitnym, i najlepiej mieć jeszcze kilka innych specjalności, żeby móc wydawać oficjalne sądy i opinie w imieniu Kościoła.

Co jak co, ale czystość wiary zawsze była oczkiem w głowie Kościoła. Bierze się to pewnie z niezliczonych herezji pojawiających się w Kościele od początków jego istnienia. Na błąd i eksperymenty nie ma tutaj miejsca, gdyż stawka jest bardzo wysoka i dotyczy zbawienia wiecznego. W takiej perspektywie nie może być mowy o zostawianiu spraw samym sobie i czekaniu, co z tego wyniknie.

Nie rozumiem doprawdy, dlaczego „Kościół otwarty” zapomina o dorobku tejże Kongregacji, tylko na okrągło wałkuje stare tematy ze środowiskami Kościołowi nieprzychylnymi. Przecież ich wiedza o chrześcijaństwie pełna jest antyklerykalnych schematów i złej woli. Dlaczego nigdy w „Tygodniku Powszechnym”, „Więzi” i „Znaku” nie można przeczytać opinii ks. prof. Chrostowskiego, ks. prof. Guza, Tomasza Terlikowskiego czy Roberta Tekielego? Czy ci katoliccy intelektualiści mają mniej wiedzy o Kościele od Sławomira Sierakowskiego i prof. Jana Hartmana?