Tytułowa „szóstka dla premiera” brzmi prowokacyjnie, ale to – broń Boże – nie ocena jego osiągnięć na czele koalicji 15 października, tylko liczbę inicjatyw, które mógłby zapowiedzieć w środowym exposé, gdyby naprawdę chciał dodać wigoru gospodarce. Wiem, wiem, przy wrogim nowym prezydencie i czterech ugrupowaniach koalicyjnych, z których każde pozycjonuje się już pod kolejne wybory, które – hen – za ponad dwa lata, rozsądna polityka gospodarcza to chodzenie po kruchym lodzie. Ale bynajmniej nie mission impossible. Nicnierobienie jest jeszcze gorsze. Zwłaszcza że wiele zmian da się wprowadzić bez ryzyka prezydenckiego weta.
Jakie zmiany da się wprowadzić bez ryzyka weta?
Po pierwsze – rząd musi koniecznie wywiązać się z obietnicy danej obywatelom i dokończyć pierwszą falę deregulacji, zwłaszcza tam, gdzie nie trzeba zmieniać ustaw. Wykorzystanie sygnałów płynących od apolitycznych organizacji pozarządowych to dobry pomysł na poprawę działania państwa, więc przegląd deregulacyjny warto odbywać co roku, niezależnie od tego, kto rządzi.
Po drugie, premier nie musi zmieniać ustaw, by uporządkować bałagan kompetencyjny w Radzie Ministrów. Trzeba jasno wskazać, kto trzyma tam stery gospodarki. Potrzebna jest silna osobowość, wyposażona w rangę wicepremiera, która połączy kilka rozproszonych resortów. Dziś każdy ciągnie w swoją stronę, a kompetencje np. w sprawach energetyki są rozsmarowane po czterech ministerstwach.
Czy do programu mieszkaniowego da się przekonać prezydenta? Ale gdzie ten program?
Po trzecie, warto wreszcie przygotować sensowny program mieszkaniowy z myślą o młodych. Taki, który rozkręci podaż mieszkań (także w ramach budownictwa społecznego), a nie popyt, jak niesławny „Bezpieczny kredyt 2 proc.” PiS-u, który tylko podbił ceny. Może rząd wyjdzie tu z impasu, a nowy prezydent nie stanie na przeszkodzie, skoro obiecywał młodym mieszkania w czasie kampanii?
Część pieniędzy na obronę ze sprzedaży zbędnych spółek?
Po czwarte, warto uświadomić obywatelom, że gigantyczne wydatki obronne same się nie sfinansują. I nawet jeśli gros z nich pokryjemy długiem, to finanse państwa ucierpią, jeśli nie poszukamy w budżecie oszczędności (np. najdroższe świadczenia społeczne uzależnić od zarobków), a także dodatkowych dochodów, choćby ze sprzedaży zbędnego majątku Skarbu Państwa.
