Między marketingiem i Afryką

Rz: W swoim blogu napisał pan, że „kończy się świat mass mediów”. Co pan właściwie miał na myśli, bo rozmawiamy w Polsce, gdzie połowa pieniędzy wydawanych co roku na reklamę wędruje do kilku największych kanałów telewizyjnych…

Lester Wunderman:

No nie, o końcu mass mediów nie ma mowy. Na rynku zachodzą jednak zmiany polegające na tym, że media są coraz bardziej spersonalizowane. Spowodował to przede wszystkim rozwój Internetu. Według mnie w przyszłości dostęp do wszystkich mediów będzie taki sam: przez Internet. Będzie więc coraz bardziej spersonalizowany. Ludzie już dziś, przynajmniej w moim kraju, mają tak duży wybór kanałów telewizyjnych, że dostęp do nich staje się bardzo zindywidualizowany i właściwie nieograniczony. Dlatego nie wydaje mi się, żeby doszło do śmierci mass mediów. Dojdzie raczej do ich przemiany. Z mediów, które dotychczas nie wiedziały nic o swoich odbiorcach: czytelnikach czy widzach, już zmieniają się w takie, które wiedzą, kim są ich odbiorcy. W świecie mediów panuje też coraz większe rozdrobnienie, widać to u nas, ale myślę, że u was także.

A nie obawia się pan, że ludzi w końcu znudzą działania marketingowe w tych mediach? Codziennie, gdy otwieram skrzynkę e-mailową, jest tam kilkadziesiąt zbędnych informacji. Nie sądzi pan, że ludzie tego nienawidzą?

Na pewno nie jest pani znudzona tymi wiadomościami, które mieszczą się w kręgu pani zainteresowań i są pani potrzebne. Jeśli jest pani znudzona jakimiś informacjami, to pewnie po prostu nie są przeznaczone dla pani. Bo kiedy chce się kupić samochód, kosmetyki czy co tam jeszcze innego, reklamy takich produktów nie nudzą. Pytanie więc, czy to, co pani otrzymuje, jest dla pani odpowiednie czy też nie.

Tak, ale dlaczego dostaję wszystkie te informacje?

To wolny rynek, ludzie głosują, oglądając to, co chcą widzieć i odrzucając to, czego widzieć nie chcą. Jeśli zdecydują, że nie chcą czegoś oglądać, wypada to z interesu. To przydarzyło się np. wielu magazynom.

Wierzy pan w teorię, że za kilkadziesiąt lat z ziemi zniknie drukowana prasa?

Nie. Zajdą jednak głębokie zmiany technologiczne, które zmienią media. Już prasa je zmieniła, a potem telefon i oczywiście Internet. Każdy rozwój technologiczny wywiera na media wpływ, żadne jednak jeszcze na świecie nie umarło. Czasem dochodzi do zamknięcia gazety albo magazynu, ale gazety i magazyny jako całość przecież istnieją. Radio nie zginęło, kiedy pojawiła się telewizja, telewizja nie umarła z powodu Internetu. Bo jedno medium nie zabija drugiego. Każda nowość zwiększa tylko możliwości komunikacyjne. Nowe media nie są destruktywne.

Podobno jednym z najważniejszych wydarzeń w pana życiu było spotkanie z plemieniem Dogonów na Mali w latach 70. Dlaczego?

Wszystko zaczęło się w Hollywood. Mijałem tam sklep, przed którym spotkałem naprawdę piękną kobietę. Miała ze sobą jakąś rzeźbę. Zaczęliśmy rozmawiać i w końcu poszliśmy na kawę. Zachęcała mnie bardzo, żebym wrócił do tego sklepu, bo właśnie pojawiły się tam rzeźby z Afryki. Wybrała drewnianą afrykańską rzeźbę, którą kupiłem. Po powrocie do Nowego Jorku przeprowadziłem śledztwo. Okazało się, że rzeźba jest dziełem plemienia Dogonów z Mali. Była w stylu przypominającym to, co tworzyli kubiści. Zacząłem kolekcjonować taką sztukę, ale najbardziej fascynowały mnie prace tego plemienia z Mali. Szukałem ich w galeriach w Paryżu, Los Angeles, Nowym Jorku, aż w końcu postanowiłem, że pojadę na Mali, ale nie po to, żeby podziwiać sztukę. Interesowali mnie ludzie. Dotarłem do tej części Mali, gdzie naprawdę nie było nic, nawet dróg, trzeba było przedzierać się terenowym land roverem. Byłem tam z francuską ekipą telewizyjną, bo chcieliśmy zrobić o tym plemieniu film. Z Dogonami zaprzyjaźniłem się na tyle, że zostałem mianowany rodziną wodza i honorowym członkiem plemienia. Mam nawet afrykańskie imię: Amasagu.