Każdy występ w Polsce jest ważny

[b]Lubi pan muzykę współczesną?[/b]

Rafał Zambrzycki-Payne: Bardzo, zwłaszcza jeśli mam szansę wykonać taki utwór jak właśnie koncert skrzypcowy Hanny Kulenty. Ma efektowną, choć trudną partię skrzypiec, którym towarzyszy rozbudowana orkiestra symfoniczna. Koncert liczy już kilka lat, ale niedawno kompozytorka dokonała w nim zmian, więc w Warszawie zagram jego inną wersję.

[b]Gdy dostaje pan nuty zupełnie nowego utworu, woli pan sam w nie się zagłębiać, czy też kontaktuje się pan z kompozytorem, by skorzystać z jego wskazówek?[/b]

Z Hanną Kulenty odbyłem kilka rozmów i nie boję się takich spotkań. Niektórzy uważają co prawda, że wówczas wykonawca musi podporządkować się kompozytorowi. Ja zaś cenię sobie tę możliwość, bo każda dyskusja z wielkimi osobowościami, takimi jak Heinz Hollinger czy Hans Zender, których utwory także grywałem, to ogromna przyjemność i doskonała lekcja.

[b]Czy to miłość do sztuki współczesnej sprawiła, że związał się pan z niemieckim Ensemble Modern? [/b]

Rzeczywiście, pasjonuje mnie muzyka, która powstaje dzisiaj, ale nie ograniczam się wyłącznie do niej. Klasyki nie przekreślam, często i chętnie grywam na przykład koncert potrójny Beethovena. Kiedy jednak trzy lata temu otrzymałem szansę zostania koncertmistrzem Ensemble Modern, nie wahałem się ani chwili.

[b]Nie dziwię się, to w końcu jeden z najlepszych w Europie zespołów specjalizujących się w nowej muzyce...[/b]

Właśnie. Dużo występujemy, nagrywamy płyty w serii „Ensemble Modern Media”. Chciałbym jednak podkreślić, że nie zapominam o polskich kompozytorach. W lipcu ukończyłem nagranie „Partity” Lutosławskiego, a na mojej płycie wydanej przez EMI umieściłem też Szymanowskiego.

[b]W Polsce trudno jest żyć, grając tylko współczesne utwory. Kształcił się pan i mieszka za granicą, dlatego że łatwiej panu realizować osobiste zainteresowania? [/b]

Tak potoczyło się moje życie. Urodziłem się w 1978 roku w Łodzi, ale od 11. roku życia mieszkałem w Wielkiej Brytanii. Byłem tam uczniem w szkole Yehudi Menuhina, potem studiowałem też w Manchesterze i Wiedniu. Dziś oczywiście sam kieruję własnym losem i nie narzekam. Robię wiele różnorodnych rzeczy, oprócz pracy w zespole i występów solowych współpracuję z rozmaitymi muzykami. A Dimension Trio, które utworzyłem z wiolonczelistą Thomasem Carrollem i pianistą Richardem Joo, też ma wiele ofert koncertowych. Z pewnością jednak mieszkając na Zachodzie, mam większą możliwość kontaktów z wybitnymi dyrygentami i kompozytorami. Także tymi, którzy wywierają obecnie wpływ na rozwój muzyki.

[b]Ma pan tremę przed występem dla warszawskiej publiczności?[/b]