Niezapomniana Walentynka

Kto nie lubi „My Funny Vallentine”? Wzruszającej ballady, którą grał Miles Davis i śpiewał Chet Baker. To jeden z najpopularniejszych jazzowych standardów.

Kontrabasista Ron Carter, gwiazda festiwalu Jazz nad Odrą, zapowiedział go po prostu: „To jest moja ulubiona ballada”. Wstęp należał do pianisty Jacky’ego Terrassona. Skupiony, pochylony nad klawiaturą starannie dobierał dźwięki, robił pauzy pozwalając wszystkim wczuć się w nastrój. Po chwili dołączył Ron Carter, szarpiąc struny z takim uczuciem, tak przeciągając dźwięki, że wydawało się jakby jego kontrabas śpiewał.

Zasłuchany odniosłem wrażenie, że czas się zatrzymał. Wielka i mało przytulna hala Wytwórni Filmów Fabularnych zmniejszyła się do rozmiarów klubu, w którym tych dwóch romantyków snuło swoją miłosną historię tylko dla mnie. W dobie licznych koncertów, przeróżnych wykonawców szukamy właśnie takich chwil, które pozwolą zapomnieć o bożym świecie.

Na koniec występu Ron Carter zapowiedział tytułowy utwór ze swojego albumu „The Golden Striker”. To właściwie mini suita z kilkoma tematami w różnych tempach.

Tu dołączył trzeci członek tria, gitarzysta Russell Malone, a każdy z muzyków zagrał pasjonujące solówki. Zespoły złożone z gwiazd nie zawsze odnoszą sukces, ale jeśli pomiędzy artystami tworzy się silna nić porozumienia i potrafią się słuchać, można być pewnym powodzenia.

Chociaż Ron Carter nie starał się zająć pozycji lidera, było wiadomo, że ten wybitny weteran, członek najlepszych zespołów w historii jazzu, nadaje ton muzyce. Trudno o bardziej wyrafinowane harmonie, chwytliwe melodie połączone z wirtuozerią niż te, które zaprezentowało trio Carter/Terrasson/Malone. A wspomniany utwór wprowadził słuchaczy w tak pogodny nastrój, że domagali się kolejnych bisów.

Druga gwiazda piątkowego wieczoru dostarczyła zupełnie innych emocji. Saksofonista David Sanborn należy do najwybitniejszych przedstawicieli stylu fusion. Kiedy powiedziałem mu, że w Polsce kojarzony jest raczej ze smooth jazzem, powiedział: - Nienawidzę tego określenia. Jeśli ktoś zagra balladę, natychmiast trafia w tę przegródkę. Myśląc tymi kategoriami album „Kind of Blue” można by zaliczyć do smooth jazzu - dodał.

Żaden jego album, ani koncert jaki widziałem, nie daje powodów, by mylnie klasyfikować jego muzykę. Sanborn, to kwintesencja fusion, artysta świadomie czerpiący natchnienie z różnych stylów, ale najwięcej z soul jazzu, bluesa i funku. Teraz ma w swym zespole najlepszego organistę na świecie - Joeya DeFrancesco i perkusistę Gene’a Lake’a.

To mu wystarczy, żeby stworzyć zmasowane brzmienie zdolne poderwać każdego do zabawy. Aż trudno uwierzyć, że ten wątły w swej budowie muzyk może wykrzesać z siebie tyle energii. Jego solówki miały w sobie ekspresję rhythm and bluesa i popową melodykę. Moim zdaniem to atut artysty. Wielu muzyków chciałoby tak grać, żeby mieć większą publiczność. A wirtuozerii nikt nie może mu ująć.

Ostatnie dwa albumy Sanborna zostały zainspirowane twórczością Raya Charlesa. Najnowszy „Only Everything”, właśnie się ukazał i został nagrany w trio, choć z innym perkusistą. Tytułowy utwór saksofonista napisał dla swojej pierwszej wnuczki - Genevive. Tę urokliwą balladę zagrał niemal z tkliwością. Był też temat „Let the Good Times Roll” nieodłącznie związany z Rayem Charlesem.

O dziwo, partię wokalną wykonał Joey DeFrancesco i to całkiem nieźle. Trochę byłem zawiedziony, że najwybitniejszy jazzowy organista nie przywiózł ze sobą swego koronnego instrumentu - Hammonda B3. Ale okazało się, że współczesna technika potrafi podrobić całkiem sugestywnie to charakterystyczne, modulowane brzmienie.