Norah Jones nagrała nowy album

Już sam tytuł albumu sugeruje, żebyśmy wzięli sobie „dzień przerwy" od codzienności, rutyny, zgiełku wydarzeń i pogoni za utraconym czasem. Dzień światowej premiery – 7 października nie jest przypadkowy, to najlepsza muzyka na coraz dłuższe, jesienne wieczory. Nie znajdziemy bowiem większej przyjemności niż słuchanie rozmarzonego głosu Norah Jones, córki Raviego Shankara i przyrodniej siostry Anoushki Shankar.

Jazzującymi balladami podbiła serca fanów na całym świecie, debiutując albumem „Come Away With Me". Przebój pod tym samym tytułem napisała przy fortepianie. Taki sam sposób na chwytliwe tematy wykorzystała, pisząc dziewięć piosenek na nowy album „Day Breaks". A że ma fortepian ustawiony w kuchni, mogła komponować, gotując kaszkę maleńkiej córeczce i doglądając dwuipółletniego synka, którego ulubionym zajęciem jest bieganie wokół stołu.

– Norah Jones odkryłem dwa razy – powiedział słynny gitarzysta Pat Metheny w rozmowie z „Rzeczpospolitą" kilka lat temu. – Pierwszy raz usłyszałem ją na kasecie demo, którą dostałem od jakiegoś zespołu, kiedy szukałem perkusisty. Pomyślałem, że ma ładny głos, ale nic z tym spostrzeżeniem nie zrobiłem. Drugi raz usłyszałem ją w klubie w Nowym Jorku i zwróciłem na nią uwagę mojemu menedżerowi. Przyszedł jej posłuchać i stwierdził, że jest interesująca, ale kariery nie zrobi. Wiecie, co się później stało.

Na te same koncerty w nowojorskim klubie trafił ktoś z wytwórni Blue Note Records i polecił Norah prezesowi Bruce'owi Lundvallowi. Ten natychmiast podpisał z nią kontrakt i zapewnił współpracę z ambitnymi producentami. Sukces „Come Away With Me" przeszedł najśmielsze oczekiwania, choć w momencie premiery nic nie zwiastowało takiej popularności.

Album ukazał się w jazzowej wytwórni należącej do koncernu EMI. Norah poleciała na promocję do Londynu, gdzie zainteresowano się nią bardziej niż w USA. Rosnąca lawinowo popularność wokalistki w Europie skłoniła amerykańskich bossów, żeby promować ją w USA jak gwiazdę pop.

Niespodziewanie pomogła styczniowa gala nagród Grammy w 2003 r. Nie dość, że Norah Jones odebrała statuetkę za debiut jako pierwsza popjazzowa artystka w historii tych nagród, to dołączyła do niej najbardziej prestiżowe: za album roku i nagranie roku. Płytę nagrodzono w ośmiu kategoriach.

– Czułam się, jakbym wtargnęła na czyjeś przyjęcie urodzinowe, zjadła cały tort i nikomu nie zostawiła nawet kawałeczka – zwierzała się później zażenowana w rozmowie z dziennikarką programu „60 Minutes".

Ciekawostką jest, że jeszcze przed premierą płyty Norah Jones wystąpiła w komedii „Dwa tygodnie na miłość" z Sandrą Bullock i Hugh Grantem. Zagrała tam samą siebie, śpiewając romantyczną balladę na przyjęciu. Jej postać pojawia się na 15 sekund.

Albumu „Come Away With Me" do dziś słucha się z przyjemnością i nadal się dobrze sprzedaje. Dlatego powrót Norah Jones do konwencji jazzujących ballad wykonywanych przy fortepianie powinien znowu spodobać się fanom jej stylu, a także słuchaczom, którzy nagrań Amerykanki wcześniej nie znali, a docenią perfekcyjną realizację i zmysłowy głos wokalistki.

– Tą płyta zataczam koło, ponieważ powracam do moich wczesnych muzycznych doświadczeń – zwierza się Norah. – Po pierwszej płycie oddaliłam się nieco od gry na fortepianie, skupiając się bardziej na gitarze. Ale wciąż grałam... Tym bardziej cieszy mnie fakt, że powróciłam do instrumentu na tym albumie. Pisząc nowe piosenki, byłam pod wpływem wiadomości napływających z niestabilnego, szalonego świata i z mojego kraju. Słuchałam nagrania Lesa McCanna „Compare to What", wnikając w polityczne aspekty tekstu i specyficzny rytm utworu.

Pierwsze recenzje w USA są entuzjastyczne. „Wyśmienite połączenie przeszłości i nowoczesności w unikalnym stylu" – napisał „Rolling Stone". „Nawiązuje do korzeni i jest triumfalnym powrotem w znakomitym stylu" – czytamy w „Down Beat".„Norah Jones jest zawsze tam, gdzie jej potrzebujesz, aksamitny jak miód, ciepły głos tuż przy twoim uchu, szczery i czuły" – „Boston Globe".