„Spojrzenie” na wczoraj i dziś

Skrzyżowanie ulic Marszałkowskiej i Świętokrzyskiej. W tle widać budynek PAST-y. Kamera ślizga się po sylwetkach spieszących się ludzi i przesuwa po boku jadącego tramwaju. Stukot kół wyznacza rytm wiersza, który za chwilę przejmująco zaśpiewa Basia Raduszkiewicz.

Kamera zatrzymuje się. Z ciemnego tła wyławia znak Polski Walczącej, napis „Pamiętamy” i twarz. Plastyczną, zmieniającą wyraz wraz z tekstem „Spojrzenia”: „I jeden z nas – to jestem ja, którym pokochał (...) A drugi z nas – to jestem ja, którym nienawiść drżącą począł (...) A trzeci z nas – to jestem ja, odbity w wypłakanych łzach...”

[srodtytul]Ślady czasu i pamięci [/srodtytul]

– Właśnie rytm tego wiersza mnie zainspirował – zdradza Adam Smoczyński, reżyser wideoklipu. – To był punkt wyjścia. A kiedy już stanęliśmy z kamerą na skrzyżowaniu, z którego widać nie tylko PAST-ę, ale też inny mocno związany z Powstaniem budynek – Prudential, historia potoczyła się sama. Ruszyliśmy przez miasto i odnaleźliśmy w nim znaki przeszłości, ślady pamięci.

Rejestrując pozornie zwyczajne obrazki współczesnego miasta, Smoczyński perfekcyjnie oddaje nastrój wiersza Baczyńskiego. Kadr po kadrze buduje jego napięcie.

„Nic nie powróci. Oto czasy/ już zapomniane; tylko w lustrach/zasiada się ciemność w moje własne/odbicia – jakże zła i pusta” – pisze Baczyński.

– Przytłumione światło, ulice lśniące kałużami, w których odbijają się ludzie i budynki... taką aranżację dostaliśmy od natury – komentuje Smoczyński. – Tuż przed zdjęciami przeszła nad Warszawą burza. Musieliśmy tylko uchwycić efekty, którymi nas obdarowała.

W takiej melancholijnej odsłonie przesuwa się przez wideoklip panorama stolicy – pokazana z perspektywy mostu Poniatowskiego, kadrowana w śródmiejskich pasażach i „spointowana” pod pałacem Blanka, gdzie zginął poeta.

Wizerunek miasta współgra z wokalną i wizualną interpretacją, jaką słowom Baczyńskiego nadaje Basia Raduszkiewicz. To jej twarz widzimy od początku filmu. Z ujęcia na ujęcie zmienia ją coraz ostrzejszy makijaż, ekspresyjna mimika i w końcu plastyczne efekty.

[srodtytul]Bez hełmów i karabinów[/srodtytul]

Dwugłos cenionej w kręgu piosenki poetyckiej wokalistki i artysty zafascynowanego sztukami wizualnymi – zapowiada większy projekt zatytułowany „Ptaki powrotne”. To wielowymiarowa – muzyczno-filmowo-graficzna – odsłona poezji Baczyńskiego. Oddaje atmosferę czasu, w którym tkwiło „szkło bolesne – obraz dni, które czaszki białe toczy przez płonące łąki krwi”, ale unika martyrologii.