Jazzowy koniec wakacji

Koncertem Torstena Goodsa zakończył się w sobotę Jazz na Starówce. Na finał ArtParku w weekend zagrali Pink Freud, Marcin Masecki i Tymon Tymański. A na piątek do cyklu „Na Pradze jest jazz” zaprosili do Konesera aż trójkę znakomitych pianistów: Michała Tokaja, Sławka Jaskułke i Marcina Wasilewskiego.

[srodtytul]Piątek: nastrój z klawiszy[/srodtytul]

Piątkowy koncert przyniósł różnorodne wrażenia, bo każdy z pianistów ma oryginalny styl. Najpierw słuchaliśmy tria Michała Tokaja z kontrabasistą Michałem Barańskim i perkusistą Łukaszem Żytą. Pianista znany z zespołu towarzyszącego Adze Zaryan dopiero w trio w pełni pokazuje romantyczną naturę i zamiłowanie do idealnej harmonii. Słychać to było najlepiej w jego ujmujących balladach.

Występujący po nim Sławek Jaskułke wydał w tym roku solowy album „Hong Kong”. Ale jak powiedział, kompozycje z niego już mu się znudziły i przedstawił zestaw nowych improwizacji, które – zapewne w innej formie – trafią na nowy album. W tych utworach były i długo wybrzmiewające w postindustrialnej przestrzeni akordy, i gęste, energiczne dźwięki. Na bis zagrał temat zadedykowany aktorce Marii Pakulnis. Opisał w nim jej subtelny kunszt aktorski i dynamiczny charakter.

Trzeba przyznać, że Jaskułke tworzy muzykę z łatwością i lekkością przynależną geniuszowi, który wie, czego chce.

Ostatni gość wieczoru – Trio Marcina Wasilewskiego – to wysoka klasa europejska z atrakcyjnym repertuarem i koncertami, które zapamiętuje się na długo. Tak jak piątkowy. Bo jak nie wielbić Wasilewskiego, kontrabasisty Sławka Kurkiewicza i perkusisty Michała Miśkiewicza, kiedy tak cudownie grają temat z filmu „Cinema Paradiso”, a na bis rozmarzoną balladę Prince’a „Diamonds and Pearls”.

[srodtytul]Sobota: z gitarą i pazurem[/srodtytul]

Finał Jazzu na Starówce przypadł młodemu talentowi z Niemiec Torstenowi Goodsowi. Jest on europejską odpowiedzią na George’a Bensona. W podobnym stylu gra na gitarze, potrafi śpiewać z nią porywające unisona. Ale wokalnie kojarzy się raczej z Michaelem Bublé.

Kulminacyjnym momentem wieczoru były kompozycje Goodsa: rytmiczna, przebojowa „Don’t Let It Get To You” i autobiograficzna „1980” z rozbudowanymi improwizacjami. Ten koncert udowodnił, że organizatorzy festiwali powinni prezentować też artystów, którzy – choć mało znani – zasługują na uwagę.

Pod sceną ArtParku w parku Śmigłego-Rydza tłumów – głównie z powodu deszczowej pogody – nie było. Ale ci, którzy przyszli na koncert Pink Freud, z pewnością nie żałowali.

Zespół rozpoczął dynamicznym utworem „Police Jazz”. Po chwili zwolnił trochę i zagrał spokojniejszą „Wodę”. Ale później znów było to, czego po Pink Freud należało się spodziewać: energia, witalność, moc.