Wierna i elitarna widownia

Czym XI edycja Dwóch Teatrów będzie się różniła od dotychczasowych?

Wanda Zwinogrodzka:

W tym roku mamy wyjątkowo bogaty program atrakcyjnych imprez towarzyszących festiwalowi. Na szczególną uwagę zasługuje cykl dedykowany pamięci Krzysztofa Kolbergera. Zaprezentowane w nim zostaną zarówno spektakle Teatru TV, jak i słuchowiska radiowe z jego udziałem. Bardzo nam zależało, żeby przypomnieć widzom i słuchaczom aktora, który współtworzył przez wiele lat historię Teatru Telewizji, użyczając mu swego talentu i tworząc niezapomniane kreacje, m.in. Maćka Chełmickiego w „Popiele i diamencie" w reżyserii Zygmunta Hübnera z 1974 roku czy tytułowego bohatera w „Romeo i Julii" zrealizowanym w tym samym roku przez Jerzego Gruzę.

Będą też inne ciekawe propozycje: kilka przedstawień teatralnych żywego planu – „Tuwim dla dorosłych" z warszawskiej Romy w reżyserii Jerzego Satanowskiego, „Rozmowy z diabłem. Wielkie kazanie księdza Bernarda" z krakowskiego Teatru STU w wykonaniu Jerzego Treli – laureata tegorocznej Wielkiej Nagrody Festiwalu. Planujemy również interesujące koncerty. Wśród spektakli konkursowych znajdą się też przedpremierowe, które nie miały jeszcze telewizyjnej emisji. Wśród nich: „Komedia romantyczna", współczesna sztuka Wojciecha Tomczyka osadzona w środowisku filmowym, w reżyserii Michała Gazdy, czy „Księżyc i magnolie", komedia Rona Hutchinsona wyreżyserowana przez Macieja Wojtyszkę.

Jak poza tym przedstawia się oferta konkursowa?

Myślę, że atrakcyjnie. Są spektakle, które zdobyły dużą widownię i przychylność krytyki, np. „Boulevard Voltaire" czy „Czarnobyl". Jest ich jednak mniej niż w ubiegłym roku, bo mniej wyprodukowaliśmy. To pierwszy festiwal, na którym pokazujemy wszystko, co mamy. Dotychczas dokonywaliśmy preselekcji, o której dziś już nie ma mowy.

Festiwal Dwa Teatry ma ugruntowaną pozycję, z roku na rok się rozrasta, a kondycja telewizyjnej sceny nie wygląda najlepiej...

Jednak liczę na to, że wkrótce coś zmieni się na lepsze. Prezes nowego zarządu TVP Juliusz Braun zapewnił, że popiera wysoką kulturę i złożył deklarację pomocy. Potwierdził to w liście do widzów Dwóch Teatrów opublikowanym w festiwalowym katalogu. Pierwsza połowa bieżącego roku była dla nas bardzo trudna, ponieważ drastycznie została ograniczona liczba zamówionych przez TVP 1 spektakli – do trzech zamiast obiecywanych dziewięciu. Gdyby taka sytuacja się utrzymała, w przyszłym roku, festiwal nie mógłby się odbyć z powodu braku premierowych przedstawień. Do tych niewesołych wiadomości właśnie nadeszła pozytywna – od września poniedziałkowy Teatr Telewizji emitowany będzie wcześniej, o 21.30, a nie tak jak teraz, po 22. Mam nadzieję, że to jaskółka wiosny.

Czy któryś z tych trzech spektakli to propozycja Sceny Faktu?

Nie. Gotowa jest już najnowsza sztuka Davida Hare'a „Getsemani" zrealizowana przez Waldemara Krzystka. Autor odsłania w niej mechanizmy korupcji i obłudę wielkiej polityki. W fazie postprodukcji jest jeszcze „Lekkomyślna siostra" Włodzimierza Perzyńskiego w reżyserii Agnieszki Glińskiej – przeniesienie z Teatru Narodowego. Kończy się też rejestracja autorskiego spektaklu Łukasza Wylężałka „Najweselszy człowiek", komediodramatu o powojennym, ostatnim okresie życia Kornela Makuszyńskiego.

Był pomysł szukania sponsorów dla Teatru Telewizji w zamian za reklamy. Miało powstać w ten sposób pięć spektakli. Co z tych planów udało się zrealizować?

Nic mi nie wiadomo, żeby sponsor został znaleziony, a wraz z nim pieniądze na produkcje.

Czy ta sytuacja nie powoduje, że wykrusza się grono autorów i reżyserów zainteresowanych współpracą z Teatrem TV?

Nowe propozycje napływają regularnie, choć trzeba uczciwie powiedzieć, że ich liczba spada. Nie ma w tym nic dziwnego – środowisko doskonale zdaje sobie sprawę z naszych aktualnie bardzo mizernych możliwości realizacyjnych. Wciąż jednak mamy pokaźną listę projektów oczekujących w kolejce na realizację. Gdyby znalazły się pieniądze, jesteśmy gotowi przygotować dziesięć premier do końca roku, tzn. utrzymać poziom produkcji z ostatnich lat.

Rok temu mówiła pani, że Teatr Telewizji ma swoje drugie życie w czasie projekcji przedstawień w różnych klubach, na spotkaniach kulturalnych.

I to się nie zmieniło. Z rozmaitych instytucji – i to nie tylko z kraju, ale i z zagranicy – napływa mnóstwo próśb o udostępnienie spektakli. Cieszy nas ta forma obecności. Wzmacnia też nasze poczucie, że Teatr TV jest ludziom potrzebny. Nawet jeśli słupki oglądalności nie wypadają imponująco w porównaniu z popularnymi serialami, to nasza widownia jest wierna i stanowi elitę. Teatr Telewizji nie jest ludziom obojętny, o czym świadczy też żywy odbiór spektakli na pokazach promocyjnych.

Przedstawienia Teatru TV zbierają nagrody na ważnych międzynarodowych telewizyjnych festiwalach, co potwierdza jego markę. Czy prestiżem nie można skusić koproducentów?