Nowa płyta Patti Smith jest wspaniała, ale mało punkowa

Najbardziej zawodzi „This Is The Girl" dedykowane Amy Winehouse. To sentymentalna ballada w stylu lat 50. o dziewczynie, nad której śmiercią wszyscy wylewają łzy. Z melodeklamacją we włoskim stylu, nazbyt słodka i sentymentalna. Cukruje dramat angielskiej wokalistki jak hollywoodzka superprodukcja. Trzeba jednak docenić, że Smith pięknie śpiewa, a jej zespół wspaniale gra.

„Fuji-San" poświęcone jest ofiarom tsunami. W tej kompozycji również trudno doszukać się dramatyzmu. „Nine" powstało z myślą o urodzinach Johnny'ego Deppa, z którym wokalistka przyjaźni się od lat. O wiele bardziej imponuje akustyczna aura kompozycji, pięknie zaaranżowanej, ze wspaniałą gitarową improwizacją. Pośród bohaterów płyty jest również aktorka Maria Schneider, znana z „Ostatniego tanga w Paryżu" i samobójczej śmierci. Z myślą o niej Smith nagrała bluesa o życiu na krawędzi, kiedy jest się młodym. W nazbyt erudycyjnym popisie są piosenki o Tarkowskim i Senece.

„Amerigo" inspirowany rejsem Vespucciego do Nowego Świata również brzmi łagodnie – głównie dzięki partiom instrumentów smyczkowych i fortepianu, jest w nim jednak wyrażone szaleństwo podróży donikąd, podczas której wszystko może się zdarzyć. Smith  staje się drapieżna w tytułowym „Banga". To muzyka plemienna, rytualna, groźna. Wspaniała. Z nerwem zagrany został „April Fool". Echa dawnych improwizacji powracają w „Mosaic".

Powstała piękna płyta wokalistki, której udało się w końcu osiągnąć życiową harmonię. Ale buntowniczką już na pewno nie jest. Lepiej dla niej. Gorzej dla punk rocka.