Dochodzenie od biura podróży rekompensaty za nieudany urlop to w Polsce stosunkowo nowe zjawisko. W naszym prawie nie ma przepisów, które wprost stanowiłby, iż można ubiegać się o takie odszkodowanie, natomiast można się o nie starać na drodze sądowej korzystając z dotychczasowego orzecznictwa.
W uchwale z 19 listopada 2010 r. Sąd Najwyższy uznał, że art. 1 la ust. 1 ustawy z 29 sierpnia 1997 r. o usługach turystycznych (sygn. akt I CSK 372-10) może być podstawą odpowiedzialności organizatora turystyki za szkodę niemajątkową w postaci tzw. zmarnowanego urlopu. Podstawą do wydania takiego orzeczenia był wyrok Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z 12 marca 2002 r. (sprawa C-168/00), w którym stwierdzono, że dyrektywa w sprawie organizowania podróży, wakacji i wycieczek przyznaje konsumentowi prawo do odszkodowania za uszczerbek niemajątkowy poniesiony na skutek niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania przez organizatora wycieczki.
Do tej pory sądy powszechne rozstrzygając sprawy dotyczące tzw. zmarnowanego urlopu korzystają pomocniczo właśnie z orzeczenia Sądu Najwyższego.
Jednak zdaniem Rzecznika Praw Obywatelskich zagadnienie odpowiedzialności biura podróży za nieudane wakacje powinna zostać wprost uregulowana w ustawie o usługach turystycznych. Pozwoli to na implementację do polskiego prawa postanowień dyrektywy unijnej, a także spowoduje uzupełnienie wiedzy i orientacji konsumentów, o przysługujących im roszczeniach. „Obecnie wiedza ta jest rekonstruowana na podstawie orzeczeń sądowych, które są znane profesjonalistom, ale już niekoniecznie klientom biur podróży" – zauważa RPO, która wystąpiła do Ministerstwa Sportu o rozważenie potrzeby dokonania odpowiednich zmian w obowiązujących przepisach.
