Dlatego też nie ma się czego wstydzić: z czystym sumieniem możemy zasiąść przed telewizorem w biało-czerwonym szaliku w poczuciu jedności z braćmi Europejczykami. Wiele nas różni, ale futbol to paneuropejska religia.
Wszyscy oczywiście kibicują swoim, mecze bywają okazją do odgrzewania historycznych animozji, lecz ostatnie mistrzostwa świata w Niemczech pokazały, że piłka może być czystą radością. Gospodarze wspominają tę imprezę jako miesięczne wakacje, byli dumni z tego, że udało się pokazać Niemcy gościnne i na luzie. A to nie jest powszechna opinia o tym kraju.
My byliśmy zaskoczeni, ponieważ Polacy, pomimo porażki naszej drużyny, kibicowali wzorowo. Oby teraz w Austrii i Szwajcarii było podobnie, choć brukowe polskie media zachowują się zgodnie ze swoją normą: psują ludzi, grają na ich najgorszych instynktach.
Holenderski trener naszej reprezentacji musiał przepraszać Niemców za głupotę "Super Expressu" – to jest nasza pierwsza porażka na mistrzostwach Europy.
Jeśli chodzi o sam futbol, to trzeba mieć nadzieję, że mistrzostwa nie staną się nędzną kopią Ligi Mistrzów i spotkań czołowych drużyn w narodowych ligach. Ale nie ma co udawać – to tam grają najlepsi futboliści świata, to tam ustalana jest hierarchia ich wartości. W narodowych barwach często występowali ostatnio zawodnicy zmęczeni codziennymi obowiązkami.