Ziemkiewicz: Pozycja misjonarska

Pamiętajmy tylko o tym jednym słowie ? misja, a wtedy wszystko jest naprawdę zupełnie zrozumiałe. Tak samo zrozumiałe, jak to, dlaczego polityk opozycyjny jest wariatem, a wariat rządowy jest psychicznie zdrowy, i dlaczego propagandysta władzy jest dziennikarzem poważnym, a opozycyjny oszołomem. I tak samo, jak zrozumiałe są mechanizmy sukcesu w biznesie medialnym. Sukces z biznesie medialnym to nie jest, broń Boże, zwiększyć sprzedaż. To się zdarza tylko oszołomom, wypisującym pod publiczkę różne takie psychiatryczne kawałki, że rząd nas na każdym kroku okłamuje, a ościenne potęgi po Smoleńsku wycierają sobie nami nogi. Sukces w biznesie medialnym to jest, na przykład, przejąć tygodnik z tradycją, ale na swe nieszczęście wobec władzy krytyczny, dać go celebrycie i przerobić go na tubę z wazeliną, a potem co tydzień tracić ogromne pieniądze na kupowanie samemu od siebie wielkiej części nakładu po to, by gdyby kto pytał można było rzec, iż tą wazeliną maści władzę pismo „wysokonakładowe”. Sukces w biznesie medialnym to jest przejąć słabo się sprzedający tygodnik i zreformować go tak, żeby się w ogóle przestał sprzedawać, i nieźle się sprzedający miesięcznik, i znaleźć mu taką nową redakcję, żeby też się praktycznie przestał sprzedawać w ogóle. O, na takim sukcesie można w Polsce się dorobić, i to tak, żeby w celu odniesienia dalszych sukcesów móc nabyć duży, prosperujący dziennik wraz z tygodnikiem, który w ciągu kilku miesięcy od debiutu odniósł ogromny sukces, i których rząd za chińskiego boga nie chciał sprzedać wielkiej, międzynarodowej firmie, bo ta przecież nie gwarantowała im sukcesu, jaki im zagwarantuje nowy wydawca. Jak rany, muszę sobie zanotować, żeby się z tego zaśmiać, jak tylko będę miał trochę mniej zgryźliwy humor.

Bo u nas to przecież nie jakiś wredny „dziki kapitalizm”, gdzie się goni za zyskiem, tylko misja. I właściwie wszyscy „ludzie odpowiedzialni i na poziomie” mogliby już spać spokojnie, gdyby takim realizowaniem misji czołowa telewizja prorządowa nie wpędziła się w takie straty, że aż musiała się wystawić na sprzedaż. Co stwarza realne niebezpieczeństwo, że kupią ją, na przykład, jacyś Amerykanie, zirytowani faktem, że istotne narzędzia władzy (bo tym są przecież media elektroniczne) w naszej polskiej kolonii znalazły się w komplecie pod kontrolą ludzi realizujących interesy Berlina i Moskwy, czyli akurat tych stolic, w których interesie jest zablokowanie eksploatacji w Polsce złóż gazu łupkowego. Tych złóż, na których Amerykanie mają ochotę zarobić. No, chyba tylko w takim wypadku można by się spodziewać, że znowu się zrobi u nas ciekawiej.

Na tym właściwie powinienem skończyć, ale wtedy niejeden czytelnik zapytał by, co ma z tym wszystkim wspólnego tytuł, który nadałem felietonowi. Więc wyjaśniam ? nic. Wymyśliłem go wyłącznie ze względu na seksualny podtekst, z życzliwości dla panów Kortko i Kumora oraz ich kolegów z giewu, którzy, jak przekonuje zerknięcie na stronę internetową tej gazety, czytają wszelkie produkcje prawicowców pod tym jedynym kątem, czy może uda się tam znaleźć jakieś „momenty”. A jak znajdą momenty albo bodaj brzydkie słowo to dostają wypieków na twarzy, i posapując piszą, piszą, niby to z oburzeniem, ale w gruncie rzeczy żeby dać upust fascynacji, że „takie rzeczy”, ho, ho… Pan Kortko, jak widzę, to się nawet tak nad moim tekstem podniecił, że go nie umie zacytować, choć między nazwaniem bohaterki Gretkowskiej „cipcią” a „cipą” jest przecież pewna różnica, taka mniej więcej, jak miedzy „Kortko” a „korytko”… Muszą tam na Czerskiej być pełni niespełnienia i zahamowań, więc niech tam, pomyślałem, rzucę jakąś  aluzję, niech sobie chłopcy pomarzą w przerwach podczas nudnego szuflowania wazeliny dla „waadzy” i nawykowego opluwania tych, którzy szkodzą „misji”.