Fundusze zagraniczne

Na naszym rynku oferowanych jest ponad 400 funduszy zagranicznych zarządzanych m.in. przez takich gigantów, jak Franklin Templeton, BlackRock, HSBC, Shroders, BNP Paribas, Raiffeisen czy WIOF. W ubiegłym roku do Polski weszła amerykańska firma inwestycyjna Fidelity Worldwide Investment.

Ale są też instytucje zagraniczne, które z naszego rynku się wycofały, np. holenderskie Robeco czy duński Jyske. Powodem były problemy z dystrybucją funduszy.

Mało mieszanych

Wśród funduszy zagranicznych dostępnych na polskim rynku dominują akcyjne lub papierów dłużnych z różnych regionów świata (np. akcji rynku azjatyckiego czy dłużne rynku amerykańskiego). Niektóre inwestują w egzotycznych krajach, np. na Tajwanie, w Wietnamie czy Nigerii. Mało jest (ok. 7 proc.) bardzo u nas popularnych funduszy mieszanych: zrównoważonych lub stabilnego wzrostu.

Znaczna część oferty to fundusze sektorowe, np. inwestujące w firmy z sektora wydobywczego, metali szlachetnych czy zajmujące się ochroną zdrowia. Najlepszy wynik za 12 miesięcy (wycena z 20 stycznia), wynoszący 19,2 proc., wypracował fundusz sektora biotechnologii Franklin Biotechnology Discovery A (USD). Jego rezultat w przeliczeniu na złote jest jeszcze lepszy ze względu na umocnienie się dolara w ostatnich miesiącach.

Ryzyko walutowe

Ale możliwa jest też sytuacja odwrotna, kiedy stracimy na różnicach kursowych. W przypadku inwestycji w krajach innych niż USA czy kraje Unii Europejskiej może być tak, że lokalna waluta osłabi się w stosunku do dolara lub euro (w tych walutach najczęściej są wyceniane jednostki funduszy zagranicznych). Z kolei dolar może się osłabić w stosunku do złotego. To dodatkowo pogłębi stratę polskiego inwestora, który ostatecznie przelicza wyniki na złote. Stąd ryzyko wynikające z różnic kursowych często jest podwójne.

Na naszym rynku są jednak fundusze zabezpieczone przed takim ryzykiem (PLN hedged). Wtedy stopa zwrotu z inwestycji w fundusz zagraniczny rozliczany w złotych będzie zbliżona do wyniku osiągniętego w walucie bazowej (euro, dolary). Takie rozwiązania oferują: Franklin Templeton (osiem funduszy), BlackRock (sześć), Shroders (cztery) oraz BNP Paribas (jeden).

Gdzie są sprzedawane

Fundusze zagraniczne są trudniej dostępne niż krajowe, ponieważ oferuje je mniej instytucji finansowych, a poza tym pierwsza minimalna wpłata jest wyższa.

Fundusze zagraniczne można kupić u doradców finansowych, w bankach, w towarzystwach ubezpieczeniowych (w ramach produktów inwestycyjno-ubezpieczeniowych). Oferują je m.in.: Open Finance, Xelion DF, Expander Advisors, Investment Fund Management; banki takie jak m.in. Alior Bank, Citi Handlowy, Deutsche Bank, Raiffeisen Bank Polska, BNP Paribas.

Najbardziej rozwiniętą sieć dystrybucji na naszym rynku mają Franklin Templeton oraz BlackRock. Firmy te znajdują się w czołówce pod względem wartości środków pozyskanych z polskiego rynku.

Barierą dla mniej zamożnego inwestora jest stosunkowo wysoka pierwsza wpłata; wynosi ona od 1 tys. do 5 tys. dolarów czy euro. Barierę tę można ominąć, jeśli fundusze kupuje się w ramach produktów inwestycyjno-ubezpieczeniowych (ubezpieczenia na życie z funduszem kapitałowym). Wtedy minimalna wpłata to nierzadko 100 zł. Jednak ubezpieczenia z funduszem – z uwagi na wysokie koszty początkowe oraz opłaty związane z wcześniejszym zakończeniem inwestycji – są rekomendowane tylko inwestującym w długim terminie.

Niska opłata za zarządzanie

Fundusze zagraniczne w porównaniu z krajowymi mają nieco wyższą opłatę manipulacyjną (dystrybucyjną). W przypadku funduszy akcyjnych i zrównoważonych przekracza ona nieraz 5 proc. wpłacanej kwoty, a dłużnych – 4 proc. (górna granica podana jest w prospektach informacyjnych).