Ale początki uprawy tego drzewa owocowego (Prunus persica) sięgają czasów jeszcze dawniejszych, dokonywały się około 7500 lat temu i miały miejsce także w Chinach. Oznacza to, że już wtedy ludzie nauczyli się szczepienia drzew oraz rozmnażania ich w sposób wegetatywny (tzn. bezpłciowy) polegający na tworzeniu całego organizmu z części rośliny za pośrednictwem rozłogów, rozmnóżek, odrostów.
Naukowcy kanadyjscy z Uniwersytetu w Toronto (zespołem kieruje dr Gary Crawford) od dawna zbierają informacje o pestkach brzoskwiń odkrywanych podczas wykopalisk w różnych rejonach globu. Okazy najstarsze, pochodzące ze stanowisk neolitycznych czyli ze schyłku epoki kamienia, znane są wyłącznie z Chin, najwięcej ich koncentruje się w dolinie rzeki Jangcy.
Badacze określi ich wiek metodą węgla radioaktywnego C14. Okazało się, że najstarsze pestki, już różniące się od pestek dzikich brzoskwiń, zachowały się na stanowiskach Kuahugiao oraz Tianlushan, ich wiek wynosi 8000 — 7000 oraz 7000 — 6500 lat.
Naukowcy z Uniwersytetu w Toronto zbadali pestki owoców z drzew rosnących w dolinie Jangcy na przestrzeni 5 000 lat. Okazało się, że w tym okresie, w miarę upływu czasu, pestki Prunus persica stawały się coraz okazalsze, co dowodzi, że trwał proces udomowiania, uszlachetniania tych drzew.
W Japonii brzoskwinie pojawiły się około 4 000 lat temu już w postaci udomowionej, w Indiach — 3700 lat temu.
