Na przełomie lat 1960/1961 56-letnia Joan Crawford zaniepokojona swoją gasnącą karierą zaczęła gorączkowo szukać scenariusza, w którym znalazłaby dla siebie rolę na miarę Oscara. Nie było to łatwe, bo sytuacja aktorek po pięćdziesiątce w Hollywood była w latach 60. jeszcze gorsza niż dzisiaj. W końcu w jej ręce wpadła świeżo wydana powieść„Co się zdarzyło Baby Jane?” Henry’ego Farrella, o dwóch zdziwaczałych kobietach, które mieszkają pod jednym dachem i wzajemnie serwują sobie psychiczne tortury. Crawford poszła z tą powieścią do Roberta Aldricha - reżysera, który w latach 50. zasłynął głośnym kryminałem „Śmiertelny pocałunek”, ale na początku lat 60. jego kariera stała w miejscu po kilku klapach z rzędu. Aldrich podchwycił pomysł i zaczął szukać producenta, który wyłożyłby pieniądze na ekranizację horroru. Był tylko jeden problem. Kto miałby zagrać obok Crawford drugą rolę? Crawford postanowiła przekonać do tego Bette Davis, czyli swoją największą rywalkę, z którą konkurowała zawodowo i prywatnie od lat 30.
Tak rozpoczyna się serial „Konflikt: Bette & Joan”, który stworzył Ryan Murphy dla amerykańskiej stacji kablowej FX. Ameryka szaleje na punkcie takich opowieści, o czym świadczy wielka popularność „Konfliktu” w USA. W niedziele zostanie tam wyemitowany piąty z ośmiu odcinków, a już w czwartek 6 kwietnia o 22:00 będzie miał premierę pierwszy odcinek „Konfliktu” w polskiej stacji FOX.
Murphy ma już na koncie jedną głośną serialową rekonstrukcję historycznych zdarzeń - „American Crime Story: Sprawa O. J. Simpsona”, który był telewizyjnym przebojem ubiegłego roku. Jeszcze wcześniej stworzył dwie inne głośne serie telewizyjne: „The Walking Dead” oraz „American Horror Story”, co sprawiło że stał się jednym z najważniejszych twórców telewizyjnych, a przy tym ekspertem od horrorów.
Murphy w roli Joan Crawford obsadził nie mniejszą gwiazdę Jessicę Lange, a do zagrania Bette Davis zaprosił Susan Sarandon. Co ciekawe obydwie wcielają się w kobiety, które na planie „Baby Jane” były od nich o kilkanaście lat młodsze – tak jakby twórcy serialu robili na przekór złej tradycji ignorowania starszych aktorek. Drugi plan również skrzy się od gwiazd. Alfred Molina fenomenalnie wciela się w Roberta Aldricha, wątpiącego w swój talent reżysera, który po sukcesie „Baby Jane” zachwycił amerykańskich widzów jeszcze kilkukrotnie, m. in. kultową „Parszywą dwunastką”. Postać producenta Jacka Warnera przypadła Stanleyowi Tucciemu, który w roli hollywoodzkiego bonza szarżuje na całego. Na ekranie pojawiają się także m. in. Kathy Bates oraz Catherina Zeta-Jones.
Serial robi olśniewające wrażenie. Postacie są rysowane grubą kreską, ale ma to swoje uzasadnienie w epoce. Hollywood na przełomie lat 50. i 60. dalekie było od subtelności. Preferowano mocne, wyraziste aktorstwo, a odtwórcy kryli się pod kilogramami makijażu. Na dodatek Crawford i Davis wyrazistością dominowały nad innymi. Napięcie pomiędzy rywalizującymi postaciami rozsadza kolejne odcinki. Jessica Lange i Susan Sarandon dają koncertowe popisy nienawidzących się aktorek, które są jednocześnie na tyle inteligentne, by dostrzec i docenić wielki talent u konkurentki. Podkładają sobie świnie, by za chwilę wyciągnąć pomocną dłoń. A gdy ich relacja staje się zbyt cukierkowa, znowu jedna lub druga dorzuca do pieca, podjudzana przez reżysera, producenta czy dziennikarzy. Bo jak pokazują scenarzyści serialu, ich konflikt był także zręcznie wyreżyserowany przez Jacka Warnera i Roberta Aldricha, którzy wywoływali rozgłos produkcji już w trakcie zdjęć, opierając promocję na wzajemnej niechęci i rywalizacji pomiędzy Crawford a Davis.
