Jubileuszowym spektaklem będzie przedstawienie „W starych dekoracjach" na motywach tekstów Tadeusza Różewicza. Scenariusz z myślą o jubilacie przygotował reżyser Igor Gorzkowski.
To będzie także powrót do wspomnień. Henryk Talar przez trzy sezony - w latach 1994-1997 - kierował częstochowską sceną. Okres ten wspominany jest jako jeden z najciekawszych w dziejach Teatru im. Mickiewicza. Przyniósł takie spektakle jak „Lot nad kukułczym gniazdem" czy „Bestia i Piękna", „Bachantki", głośny i odważny obyczajowo spektakl dla dorosłych „Boya wina". Henryk Talar zapraszał na scenę młodych realizatorów, m.in. Pawła Łysaka i Pawła Wodzińskiego, zaproponował debiut reżyserski w teatrze Łukaszowi Wylężałkowi, wyciągnął z aktorskiego niebytu Marka Perepeczkę proponując mu po długim pobycie w Australii powrót na scenę w „Locie nad kukułczym gniazdem".
Urodził się w 1945 roku w Kozach. Jest absolwentem Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej w Krakowie. Zdobył uznanie nie tylko jako aktor teatralny i filmowy, również jako reżyser i dyrektor teatrów. Przez wiele lat związany był m.in. z warszawskim Teatrem Ateneum oraz z częstochowskim środowiskiem artystycznym, a w latach 1998- 2000 pełnił funkcję dyrektora Teatru Polskiego w Bielsku-Białej. Potem związał się z Teatrem Narodowym, w którym gra do dziś.
Aktorstwo Henryka Talara - jak zauważyli krytycy - kojarzy się przede wszystkim z wydobywaniem ciemnych, niepokojących rysów ludzkiej natury. W Teatrze Telewizji stał się specjalistą od policyjno-gangsterskich widowisk, począwszy od przebojowego tryptyku „Selekcja" według Waldemara Łysiaka reżyserowanego przez Tadeusza Kijańskiego (1984), w którym wcielił się w bossa włoskiej mafii w Stanach Zjednoczonych, poprzez „Modliszkę" Davida Williamsona w reżyserii Jerzego Domaradzkiego (1993) i telewizyjną adaptację klasycznego czarnego kryminału „Sokół maltański" Dashiella Hammetta w reżyserii Laco Adamika (1994).
Kilka razy powracał na ekran w mundurze niemieckiego oficera, między innymi jako Johan Heimann w serialu „Polskie drogi " Janusza Morgensterna (1976) i Knothe, dowódca Pawiaka w „Umarłem, aby żyć" Stanisława Jędryki (1984). Ma w dorobku główne role w takich sensacyjnych produkcjach jak wojenna opowieść Juliana Dziedziny „Umarli rzucają cień" (1978), współczesna historia przemytnicza „Prom do Szwecji" Włodzimierza Haupego (1979), czy wojenny obraz szpiegowski „Kim jest ten człowiek" Ewy i Czesława Petelskich (1984). Wystąpił w filmach Andrzeja Żuławskiego m.in. „Na srebrnym globie" i Janusza Kijowskiego „Stan strachu" (1989). Zagrał też inspektora policji w psychologicznym dramacie Feliksa Falka „Daleko od siebie" (1995), był tytułowym Eliaszem w „Historii o proroku Eliaszu z Wierszalina" w reżyserii Krzysztofa Wojciechowskiego (1997). W 2000 roku pojawił się jako Bolesław Bierut w obrazie Teresy Kotlarczyk „Prymas. Trzy lata z tysiąca".
