Pod koniec XVII w. autokratyczne zapędy króla Jakuba II Stuarta, który nawrócił się na katolicyzm, zostały zahamowane w wyniku zjednoczenia się dwóch stronnictw politycznych – torysów i wigów, którzy w latach 1688–1689 doprowadzili do tzw. chwalebnej rewolucji. Jej kulminacyjnym momentem było zaproszenie przez wigów na tron Anglii namiestnika Republiki Zjednoczonych Prowincji, księcia Wilhelma Oranje-Nassau. Obalenie Jakuba II Stuarta zapoczątkowało wojnę domową pomiędzy jego zwolennikami, nazywanymi jakobitami, a oranżystami – stronnikami nowego króla. Ostatecznie zwyciężyli ci drudzy, a zdetronizowany Stuart uciekł do Francji.
Dalekosiężnym skutkiem tych wydarzeń było uformowanie się nowego ustroju politycznego – monarchii parlamentarnej. Kolejno uchwalane ustawy: Bill of Rights z roku 1689 oraz Act of Settlement z roku 1701, w sposób ostateczny rozliczały się z autokratycznymi, faworyzującymi katolików rządami Jakuba II Stuarta oraz jego epoką. Anglikanizm stał się jedyną oficjalną religią państwową, a władza monarchy została ograniczona na rzecz obu izb parlamentu.
Za czasów Wilhelma Henryka Orańskiego powstała też pierwsza w dziejach Anglii instytucja rządu składającego się z ministrów kierowanych przez premiera. W roku 1694 powstał też Bank Anglii z prawem do emisji banknotów, przeprowadzania transakcji finansowych i dyskontowania weksli. Jego znaczenie w kredytowaniu państwa nieustannie rosło, by osiągnąć apogeum w końcowej fazie wojen napoleońskich. Niekończące się przepychanki między Anglią i Szkocją w sprawie suwerenności tej drugiej doprowadziły w 1704 r. do przyjęcia przez parlament ustawy o bezpieczeństwie (Act of Security), która dawała Szkotom względną swobodę przy wyborze swojego króla. Ponieważ mogło to mieć groźne konsekwencje dla przyszłości i jedności kraju, 1 maja 1707 r. Anglicy wprowadzili w życie akt o unii, scalający Anglię i Szkocję w jeden organizm państwowy – Królestwo Wielkiej Brytanii.
Wilhelm III Orański zmarł bezpotomnie w 1702 r., jego następczyni, Anna Stuart, córka Jakuba II, panowała do 1714 r. Po jej śmierci na mocy Act of Settlement i unii personalnej pomiędzy Królestwem Wielkiej Brytanii a Księstwem Hanoweru na tron brytyjski i irlandzki wstąpił książę brunszwicki na Lüneburgu Jerzy I Hanowerski.
Pomiędzy Hanowerem a Londynem
Jerzy pochodził ze starego rodu Welfów młodszych d'Este, rodziny królewskiej o włoskich korzeniach. Tzw. linia Welfów starszych wygasła już w XI w., natomiast Welfowie młodsi panowali w Saksonii Dolnej. Brytyjsko-hanowerska unia personalna była zręcznym i korzystnym dla obu stron posunięciem – zabezpieczała wybrzeża Wysp Brytyjskich od strony południowo-wschodniej (jedynie na południu i południowym zachodzie pozostawały dwa bastiony katolicyzmu – Francja i Hiszpania), a bezpieczeństwa Księstwa Hanoweru strzegła odtąd armia brytyjska.