Gustav Klimt był synem wiedeńskiego grawera, miał też dwóch braci i trzy siostry, cała rodzina żyła więc w bardzo skromnych warunkach. Urodził się 14 lipca 1862 r. w Baumgarten, ubogiej dzielnicy na peryferiach Wiednia. Ówczesna stolica Austro-Węgier to miasto pełne kontrastów. Z jednej strony – za panowania cesarza Franciszka Józefa I – intensywnie rozrastało się architektonicznie i rozwijało gospodarczo, a klasy uprzywilejowane, arystokracja i burżuazja, pławiły się w luksusie. Z drugiej – na jego obrzeżach ubodzy wiedeńczycy ledwie wiązali koniec z końcem, marząc, by wyrwać się z biedy. Wśród tych nielicznych, którym się to udało, był Gustav Klimt.
Jako nastolatek kształcił się w wiedeńskiej szkole sztuki użytkowej, by wraz z młodszymi braćmi w przyszłości przejąć interes ojca. Jego talent, ale też zdolności jego brata Ernsta, dostrzegł i docenił prof. Ferdinand Laufberger. To dzięki protekcji profesora Klimtowie otrzymywali kolejne zlecenia – m.in. malowali i dekorowali wnętrza willi Hermesa, a wspólnie z Franzem Matschem – pałacu Sturany czy nowego gmachu Burgtheater. Za tę ostatnią pracę Gustav Klimt w wieku 26 lat został odznaczony przez cesarza Złotym Krzyżem Zasługi Cywilnej z Koroną. To był swoisty bilet na salony wiedeńskich elit.
Secesja Wiedeńska
Zanim szczęśliwa gwiazda Gustava rozbłysła, artysta przeżył rodzinny dramat. Gdy miał 30 lat, w 1892 r. zmarł jego ojciec, a zaledwie kilka miesięcy później stracił także brata Ernsta. To na jego barki spadła więc odpowiedzialność za matkę i trzy siostry, ale też za owdowiałą bratową i małą bratanicę. By zarobić na ich utrzymanie, Gustav rzucił się w wir pracy. Inna sprawa, że tylko w sztuce znajdował pocieszenie i wytchnienie. Eksplozję jego talentu krępował jednak skostniały akademizm, dlatego 3 kwietnia 1897 r. wraz z grupą artystów popierających jego idee, m.in. Moserem, Hoffmannem i Olbrichem, odłączył się od Wiedeńskiego Domu Sztuki i założył stowarzyszenie Secesji Wiedeńskiej. Już wkrótce dzieła przedstawicieli secesji miały na trwałe zapisać się w historii sztuki – zwłaszcza w dziedzinie architektury i dekoracji wnętrz – a charakteryzowały je liczne zdobienia, pozłacane ornamenty roślinne, ale też zmysłowe kobiece akty na przedmiotach użytkowych, np. lampach czy świecznikach.
Gustav Klimt co prawda w 1905 r. zrezygnował z członkostwa w stowarzyszeniu, nie oznaczało to jednak nagłego zerwania z Secesją Wiedeńską. Już wcześniej wyrobił sobie nazwisko, a przedstawiciele burżuazji chętnie zamawiali u niego drogie portrety, by tym samym podkreślić swój status społeczny (np. „Portret Sonji Knips”, 1898 r., czy „Portret Gertrudy Löw”, 1902 r.).
