Sześć lat temu pod jego redakcją naukową ukazał się polski przekład „Historii filozofii politycznej" – monumentalnego zbiorowego dzieła, firmowanego przez Leo Straussa i Josepha Cropseya.
Nowak postanowił kontynuować trud tych – nieżyjących już – dwóch amerykańskich myślicieli. Tak powstała część druga „Historii filozofii politycznej".
Na obie części składają się filozoficzne sylwetki gigantów myśli ludzkiej. Książka, która powstała z inicjatywy Nowaka, to wybór tekstów zarówno XX-wiecznych klasyków (takich jak Allan Bloom bądź wspomniany Strauss), jak i współczesnych polskich autorów (wśród nich są Ryszard Legutko, Maria Dzielska czy zmarły w 2013 roku Krzysztof Michalski). Tym, co łączy składające się na tę pozycję eseje poświęcone między innymi Sokratesowi, św. Pawłowi z Tarsu, Williamowi Szekspirowi, Zygmuntowi Krasińskiemu bądź Carlowi Schmittowi, są rozważania nad wolnością, sprawiedliwością, władzą – kluczowymi pojęciami z zakresu filozofii politycznej.
Pomysłodawcy tomu nie chodzi jednak o to, aby czytelnik gromadził wiedzę encyklopedyczną. Priorytetem ma być refleksja nad społeczeństwem i odkrywanie mechanizmów, które w kontekście politycznym rządzą stosunkami międzyludzkimi.
W czasach Platona i Arystotelesa funkcjonował termin „idiotes". Określano nim człowieka niezainteresowanego sprawami publicznymi. Dziś ktoś taki to dość częste zjawisko. Filozofia polityczna staje się w tej sytuacji czymś w rodzaju obrazoburstwa, bo zajmuje się kwestiami, które uchodzą za nieistotne.
