Klasyczna myśl polityczna głosiła, że rozdzielenie sfer publicznej i prywatnej jest gwarancją ludzkiej wolności. Tam bowiem, gdzie kończy się działalność społeczna czy publiczna, otwiera się pilnie strzeżona sfera prywatności. A państwo nie może się wtrącać w życie obywateli.
Prywatność ma wielu wrogów. Postępowa lewica już dawno głosiła tezę o tym, że nie ma żadnej prywatności, że to sfera przemocy, która jest na wskroś polityczna, bo dominuje w niej patriarchat, męski szowinizm, wykorzystywanie kobiet itp. Paradoksalnie jednak również prawica, która była tradycyjnym obrońcą prywatności, staje się powoli jej przeciwnikiem. Bo skora do kontrrewolucji kulturowej (kontr-, ale to też rewolucja) część prawicy, w przeciwieństwie do klasycznego konserwatyzmu, lubi wolność i swobodę, pod warunkiem że stoi ona na straży tradycjonalistycznego ładu. Tam jednak, gdzie uważa go za zagrożony, tam ostro wchodzi z narzędziami państwa. Bojąc się więc, że rodzice nie dość patriotycznie wychowają swoje dzieci, ogranicza nauczanie domowe i wprowadza do szkół mocny program budowy narodowej tożsamości.
Ale prywatność w odniesieniu do polityków ma szczególne znaczenie. Wszystkie ostatnie skandale dotyczące ich spraw prywatnych odsłaniały prawdziwe oblicze polityków i osób publicznych.
Politycy PO często w przypadku taśm nagranych w warszawskich restauracjach zasłaniali się, że upublicznione zostały prywatne rozmowy nagrane w nielegalny sposób. To prawda, ale dzięki temu dowiedzieliśmy się, co naprawdę myślą o polityce – krajowej i międzynarodowej – najważniejsze osoby w państwie Donalda Tuska. Podobnie było również ze słynnym wyjazdem Ryszarda Petru na sylwestra na południe Europy w towarzystwie koleżanki z partyjnych ław. Początkowo politycy jego partii tłumaczyli, że to jego sprawa prywatna, ale szybko stało się jasne, że ten wyjazd jest początkiem końca Petru, ponieważ jego „prywatność" ujawniła kilka prawd. Po pierwsze, jak uwierzyć w słowo polityka, który nie potrafi go dotrzymać wobec własnej żony? A po drugie – skoro wyjazd z partnerką okazał się dla niego ważniejszy niż trwająca wówczas okupacja Sejmu prowadzona przez opozycję w obronie demokracji – odebrało to ówczesnemu liderowi Nowoczesnej powagę niezbędną do pełnienia tej funkcji. Trudno przekonywać o śmiertelnym zagrożeniu, w jakim znalazła się Polska – co uzasadniało okupację sali posiedzeń Sejmu – a równocześnie robić sobie od tak fundamentalnego protestu urlop i jechać z kochanką na sylwestra. Jest to równie wiarygodne jak rotacyjna głodówka z przerwami na posiłki.
W przypadku posła Pięty również trudno na serio mówić o prywatności. Obnoszący się z przywiązaniem do chrześcijańskich tradycji, żonaty polityk przyłapany na romansie z kobietą, która udostępniała swe roznegliżowane zdjęcia na serwisach, na które często zaglądają panowie poszukujący dziewcząt do towarzystwa, pokazuje, jaki jest jego stosunek do rodziny w praktyce. Część prawicowych mediów kreuje posła Piętę na ofiarę tajnego spisku, ale to nikt inny jak on podjął decyzję o tym, by zaprosić ową dziewczynę na noc do pokoju w hotelu poselskim. No właśnie, gdyby był osobą prywatną i romansował na prawo i lewo, nikomu nic do tego (choć krzywda rodziny trochę ogranicza jego prywatność). Sęk w tym, że jest osobą publiczną, która w dodatku ze swego konserwatyzmu uczyniła znak rozpoznawczy. A nie ma nic tak żałosnego i podłego jak upadły konserwatysta. ©?
