Tylko 19 zł miesięcznie przez cały rok.
Bądź na bieżąco. Czytaj sprawdzone treści od Rzeczpospolitej. Polityka, wydarzenia, społeczeństwo, ekonomia i psychologia.
Treści, którym możesz zaufać.
Reklama
Makabryczny bałagan
Trzeba być niezwykle pewnym siebie, by napisać książkę w kluczu thrillera i nazwać ją dokładnie tak jak Fritz Lang swój film z 1944 r. Tak właśnie zrobił A.J. Finn, wydając w 2018 r. „Kobietę w oknie", ale to jeszcze nic. Trzeba mieć tupet, by następnie sięgnąć po tę literaturę, dokonać jej adaptacji i udawać, że gotowy projekt to żaden remake „Okna na podwórze" (1954) Alfreda Hitchcocka. To z kolei przypadek Joe Wrighta, reżysera między innymi bardzo dobrej „Pokuty" (2007).
Oto psycholożka dziecięca Anna (Amy Adams), unieruchomiona w domu z powodu agorafobii (równie dobrze mogłaby być na kwarantannie w wyniku zakażenia koronawirusem), jest w tak opłakanym stanie, że antydepresanty popija winem, wydzwania do męża, z którym jest w separacji, tęskniąc jednocześnie za będącą z nim córką. W wolnych chwilach, a więc nieustannie, obserwuje – najpierw gołym okiem, a potem przez teleobiektyw swojej lustrzanki – sąsiadów, którzy wprowadzili się do domu naprzeciwko. W ten sposób świadkuje morderstwu. Jego ofiarą pada Jane Russell (Julianne Moore). Gdy na miejsce przybywa policja, okazuje się, że sąsiadka żyje, jedynie wygląda inaczej (jak Jennifer Jason Leigh).
Reklama
Plus Minus
„Wszystko jak leci. Polski pop 1990-2000”: Za sceną tamtych czasów
Ich nazwiska nie trafiały na okładki płyt, ale to oni ukształtowali dzisiejszy show-biznes.
Plus Minus
„Eksplodujące kotki. Gra planszowa”: Wrednie i losowo
„Eksplodujące kotki. Gra planszowa” to gratka dla tych, którzy nie lubią współgraczy…
Plus Minus
„Jesteś tylko ty”: Miłość w czasach algorytmów
Chemia pomiędzy odtwórcami głównych ról utrzymuje film na powierzchni, także w momentach potencjalnej monotonii.
Plus Minus
„Harry Angel”: Kryminał w królestwie ciemności
Czasem największy horror zaczyna się wtedy, gdy przestajemy okłamywać samych siebie.
Plus Minus
Gość „Plusa Minusa” poleca. Sebastian Jagielski: Czego boją się twórcy
Współczesne kino częściej szuka empatii niż konfrontacji, ale wciąż uważam, że ta druga może być bardzo skuteczna.
