Zacznę może od początku. Słynny Donald, który czas temu jakiś stąd wyjechał, co rusz wysyła sygnały, że wróci na białym rumaku. I wrócił. Przyjmowany z honorami i wielkim entuzjazmem przez swych przyjaciół, zjawił się w stolicy, by wygłosić wykład. Ale jego wystąpienie poprzedziło przemówienie pewnego młodego publicysty. Uszy więdły od tego, co wygadywał. Choć jego krytyka odnosząca się do całej wspólnoty Siewcy była miejscami całkiem zasadna, to zarzucał nam, że żadnej transcendencji już się w tej wspólnocie nie znajdzie. Bzdury i kalumnie takie, że nawet polemizować się z tym nie chce. A Donald ani słowem się od niego nie odciął. Nie pisnął nawet słowa.