Firma deleguje zatrudnionego do pracy w Hiszpanii

Już od roku Polacy mogą swobodnie i legalnie pracować w Hiszpanii. Od1 maja2006 r. nie potrzebują zezwolenia na pracę w tym kraju. Do zatrudnienia wystarczy jedynie numer identyfikacji obcokrajowca N.I.E. (Numero de Identitad Extranjera), który można uzyskać od ręki w komisariacie policji

Przedsiębiorca na własny rachunek i pod swoim kierownictwem deleguje pracowników w Hiszpanii na określony okres w zakresie umowy zawartej między przedsiębiorstwem delegującym a odbiorcą usług. Tak stanowi art. 2.1. hiszpańskiej ustawy o oddelegowaniu pracowników do świadczenia usług międzypaństwowych. Zgodnie z nią pracownik oddelegowany to taki, który przez określony czas wykonuje swoją pracę na terytorium Hiszpanii i którego w tym okresie łączy stosunek pracy z przedsiębiorstwem delegującym.

Zgodnie z drugim postanowieniem dodatkowym (postanowieniem końcowym) tej ustawy przedsiębiorstwa zleceniobiorcy usług świadczonych w Hiszpanii w ramach oddelegowania pracowników będą ponosić odpowiedzialność za jakiekolwiek zobowiązania wynikające z hiszpańskiego prawa, niezależnie od siedziby firmy wykonującej usługi na jej rzecz i jej własnej odpowiedzialności.

Hiszpańskie prawo pracy trzeba stosować wobec pracownika oddelegowanego do Hiszpanii w celu wykonywania pracy w sytuacjach wymienionych w art. 3 ustawy o oddelegowaniu. Dotyczy to m.in. czasu pracy, płacy minimalnej czy zakazu dyskryminacji. W tych sprawach pracownik podlega prawu hiszpańskiemu bez względu na to, jakie prawo stosuje się do stosunku pracy.

Hiszpańskim odpowiednikiem polskiego kodeksu pracy jest ustawa 1/1995 o statucie pracowniczym z 24 marca 1995 r. (Real Decreto Legislativo 1/1995, de 24 de marzo por el que se aprueba el texto refundido de la Ley del Estatuto de los Trabajadores, BOE z 29 marca 1995). Ponadto normy prawa pracy zawierają ustawy regulujące konkretne zagadnienia, rozporządzenia, a przede wszystkim porozumienia zbiorowe zawarte we wszystkich dziedzinach pracy.

Ustawa ta nie zabrania stosować korzystniejszych dla pracowników warunków zatrudniania. Mogą one wynikać np. z polskiego układu zbiorowego czy indywidualnej umowy o pracę z pracownikiem.

Kiedy polski pracodawca stosuje hiszpańskie prawo pracy? Musi to robić w odniesieniu do następujących zagadnień.

Czas pracy regulowany jest przez art. 34 i 38 ustawy o statucie pracowniczym. Ustanawiają one maksymalny czas pracy na 40 godzin tygodniowo, a co do zasady nadgodziny nie mogą przekroczyć 80 godzin rocznie. Pamiętać przy tym trzeba, że wynagrodzenie za nadgodziny nie może być niższe od wynagrodzenia standardowego. Wolno je też rekompensować dniami wolnymi. Szczegółowe regulacje na ten temat zawierają porozumienia zbiorowe lub indywidualne umowy o pracę.

W dodatku polscy pracownicy będą mieli prawo do dni wolnych od pracy przewidzianych w hiszpańskim kalendarzu.

W 2007 r. obowiązują następujące minimalne stawki wynagrodzenia:

-dzienna 19,2 euro,

-miesięczna 570,6 euro,

-roczna 7988,4 euro.

Stawki te ustaliła hiszpańska Rada Ministrów.

W Hiszpanii zakazane jest zatrudnianie osób poniżej 16 roku życia. Natomiast tych do18 roku życia nie wolno zatrudniać na zmiany nocne oraz w nadgodzinach.

Zakaz ten dotyczy przede wszystkim dyskryminacji ze względu na płeć, pochodzenie, stan cywilny, wiek, rasę, poglądy polityczne i ideowe. Nie wolno też dyskryminować pracowników tymczasowych bądź zatrudnionych na część etatu. Nie mogą więc być oni traktowani przez pracodawcę gorzej niż ci zatrudnieni na pełen etat.

Bezpieczeństwo, ochrona zdrowia i higieny w miejscu pracy regulowane są w ustawie 31/95 o zapobieganiu ryzyku pracowniczemu (LEY 31/1995, de 8 de noviembre de prevención de riesgos laborales; BOE nr 269 z 10 listopada).

Pozostałe kwestie uregulowane są w innych przepisach szczególnych, w tym w układach zbiorowych.

Pracodawca, który deleguje swojego pracownika, musi wcześniej powiadomić o tym właściwe departamenty pracy w hiszpańskich urzędach autonomicznych (Consegerías de trabajo de las Comunidades Autónomas). Nie ma jednak obowiązku zgłaszania pracowników, których oddelegowanie nie przekracza ośmiu dni.

Pracownik czasowo wykonujący pracę za granicą (nie dłużej niż przez 12 miesięcy, ale można ubiegać się o przedłużenie onastępne12 miesięcy) będzie podlegał polskim przepisom o zabezpieczeniu społecznym. Tym samym może korzystać z zabezpieczenia społecznego na podstawie wystawionego i poświadczonego przez polską instytucję formularza E 101. Aby uzyskać taki formularz, pracodawca oddelegowujący swoich pracowników za granicę powinien zwrócić się do właściwej dla swojej siedziby jednostki ZUS.

Taki sposób postępowania jest możliwy dzięki temu, że od 1 maja 2004 r. Polska jest objęta koordynacją systemów zabezpieczenia społecznego państw członkowskich Unii Europejskiej (rozporządzenie KE1408/71 i 574/72).

Rządy Polski i Hiszpanii podpisały umowę o unikaniu podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku, podpisaną w Madrycie 15 listopada1979 r. (DzU z 1982 r. nr 17, poz. 127). Według niej o obowiązku opodatkowania decyduje m.in. długość okresu pobytu w państwie, gdzie praca jest faktycznie wykonywana, oraz charakter zatrudnienia. U pracowników oddelegowanych do pracy do Hiszpanii przez macierzystego pracodawcę ich dochód w pewnych okolicznościach będzie zwolniony z opodatkowania w Hiszpanii, czyli państwie, gdzie praca ta jest faktycznie wykonywana.

Dochody z pracy w Hiszpanii są zwolnione z opodatkowania tam, jeżeli spełnione są łącznie trzy warunki:

-pracownik przebywa w drugim państwie przez okres lub okresy nieprzekraczające łącznie 183 dni w danym roku kalendarzowym,

-wynagrodzenie jest wypłacane przez pracodawcę lub w imieniu pracodawcy, który nie ma miejsca zamieszkania lub siedziby w drugim państwie,

-wynagrodzenie nie jest wypłacane (ponoszone) przez tzw. zakład lub stałą placówkę, którą pracodawca ma w drugim państwie.

Przesłanki te przewiduje art. 15 umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania. U oddelegowanych do pracy w Hiszpanii poniżej 183 dni wszystkie te warunki są spełnione i dlatego ich wynagrodzenie za wykonywaną w Hiszpanii pracę będzie opodatkowane tylko w Polsce.

Obecnie pobyt podatnika w danym kraju przez183 dni jest kwestią dość problemową, ponieważ nie jest łatwo ustalić urzędowi skarbowemu państwa, ile dni podatnik przebył w którym z krajów. Dlatego często do ustalania kraju opodatkowania uwzględnia się także inne parametry (miejsce uzyskania/płatności dochodów, w tym wypadku prawdopodobnie Polska), a to w końcu zależy od podatnika lub odpowiedzialnego za odtrącenie zaliczki na podatek dochodowy.

Dochód z pracy wykonywanej opodatkowany w Hiszpanii - zgodnie z miejscowym prawem podatkowym, będzie zwolniony od opodatkowania w Polsce. Jednocześnie zostanie uwzględniony do ustalenia tzw. stopy podatkowej, która zostanie zastosowana do opodatkowania pozostałej części dochodu pracownika, uzyskanego już w Polsce.

W 2007 r. w Hiszpanii 2007 r.

-obowiązują następujące stawki podatku od dochodów osób fizycznych (IRPF):

-24 proc. - dla dochodów wynoszących do 17 360 euro rocznie,