Dla kogo rozliczenie PIT będzie korzystniejsze

Wszystko za sprawą metody rozliczania zagranicznych dochodów, jaką przewiduje polsko-irlandzka umowa o unikaniu podwójnego opodatkowania. Chodzi o tzw. wyłączenie z progresją. To jedna z dwóch metod rozliczania zagranicznych dochodów. Drugą, czyli proporcjonalne odliczenie, omówimy jutro.

Sam fakt zamieszkania i pracy poza granicami Polski nie świadczy jeszcze o tym, że podatnik przestał podlegać nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce. Prawdziwie wolnym od obowiązków względem polskiego fiskusa można zostać tylko dzięki certyfikatowi rezydencji.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych (PIT) zawiera już definicję miejsca zamieszkania. Zgodnie z jej art. 3 ust. 1a za osobę mającą miejsce zamieszkania w Polsce uznaje się osobę fizyczną, która ma centrum interesów osobistych i gospodarczych (tzw. ośrodek interesów życiowych) oraz przebywa w naszym kraju dłużej niż 183 dni w roku podatkowym. To nowy przepis, który obowiązuje od 1 stycznia 2007 r.

Sposób rozliczenia według metody wyłączenia z progresją określony został w art. 27 ust. 8 ustawy o PIT. Już nazwa tej metody wskazuje, iż dochód uzyskany za granicą (np. w Irlandii, na Litwie czy w Norwegii) będzie wyłączony z opodatkowania w Polsce. Jest to zatem metoda korzystniejsza i prostsza w rozliczeniu.

Jeśli bowiem ktoś otrzyma zapłatę za pracę i będzie to jego jedyne wynagrodzenie w 2007 r., to nie będzie go musiał deklarować w Polsce. W praktyce w ogóle nie będzie musiał składać zeznania podatkowego.

Jeżeli natomiast oprócz zarobków zagranicznych podatnik uzyskał dochody również w Polsce (np. z wynajmowanego mieszkania), to będą one opodatkowane według specjalnie ustalonej stawki podatku. Tę tzw. stopę procentową podatku wylicza się, dzieląc podatek obliczony od sumy dochodów irlandzkich i polskich według skali polskiej, przez sumę dochodów polskich i irlandzkich (patrz przykład).

Osoby pracujące poza Polską muszą pamiętać, że do celów podatkowych (tj. rozliczenia z polskim fiskusem) dochód tam uzyskany (wyrażony w walucie obcej) musi być przeliczony na złote. Wymóg taki precyzyjnie określa art. 11 ust. 3 i 4 ustawy o PIT.

Jak zrobić to prawidłowo? Ustawa nakazuje, aby przychody w walutach obcych przeliczać na złote według kursów z dnia otrzymania lub postawienia do dyspozycji podatnika, tj. dnia wypłaty (jeśli pieniądze pracownik dostaje na rękę), otrzymania czeku (tzw. tygodniówki) lub wpływu pieniędzy na konto w banku.

Zarobione za granicą pieniądze przeliczymy więc albo według kursu banku, w którym mamy konto (tj. według tzw. kursu kupna walut), albo średniego kursu NBP. Co ważne, ma to być kurs średni walut z danego dnia wypłaty. Na szczęście na internetowej stronie banku centralnego są wszystkie kursy walut z każdego dnia, i to również te archiwalne (www. nbp. pl).

Od tej zasady jest jednak wyjątek. Dotyczy sytuacji, w której bank podatnika stosuje różne kursy walut obcych. Wtedy nie jest możliwe dostosowanie kursu, o którym mowa w art. 11 ust. 3 ustawy (czyli według kursów z dnia otrzymania lub postawienia do dyspozycji podatnika), do przeliczenia na złote przychodu uzyskanego przez podatnika. Wówczas należy zastosować kurs średni walut obcych z dnia uzyskania przychodu, ogłaszany przez bank centralny. Tak stanowi art. 11 ust. 4 ustawy o PIT.

Albania

Azerbejdżan

Bangladesz

Białoruś (wyłączenie pełne)

Bułgaria

Chiny

Chorwacja

Cypr

Czechy

Estonia

Filipiny

Francja

Grecja

Hiszpania

Indie

Indonezja

Irlandia

Izrael

Japonia

Jordania (wyłączenie pełne)

Kanada

Kuwejt