W odpowiedzi na Pani pytanie uprzejmie informuję, że szczegółowe unormowania prawne regulujące kwestie dostępu do świadczeń opieki zdrowotnej zawiera [link=http://www.rp.pl/aktyprawne/akty/akt.spr;jsessionid=756E0D5B434B3BC9EB8F13D1A2854F58?id=282315]ustawa z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych (Dz.U. Nr 210, poz. 2135 z późn. zm.)[/link].
Podstawą udzielania świadczeń opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych przez Fundusz jest umowa zawarta pomiędzy świadczeniodawcą a dyrektorem oddziału wojewódzkiego NFZ, która określa m. in. rodzaj i zakres udzielanych świadczeń opieki zdrowotnej oraz warunki ich udzielania.
Odnosząc się do kwestii tzw. „rejonizacji”, uprzejmie wyjaśniam, że w ramach zawartych umów o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej prawo do świadczeń mają wszyscy świadczeniobiorcy. Rozwiązanie to stanowi pełną realizację ustawowego prawa do swobodnego i nieograniczonego dostępu do świadczeń opieki zdrowotnej oraz prawa wyboru świadczeniodawców, spośród tych, którzy mają podpisane umowy z Narodowym Funduszem Zdrowia.
W przypadku świadczeń opieki zdrowotnej realizowanych w rodzaju podstawowej opieki zdrowotnej, zgodnie z art. 28 ust. 1 ww. ustawy, świadczeniobiorca ma prawo wyboru lekarza, pielęgniarki i położnej podstawowej opieki zdrowotnej spośród lekarzy, pielęgniarek i położnych ubezpieczenia zdrowotnego nie częściej niż dwa razy w roku kalendarzowym, a w przypadku każdej kolejnej zmiany wnosi opłatę w wysokości 80 złotych.
Należy podkreślić, iż wniesienie opłaty nie dotyczy przypadku zmiany miejsca zamieszkania i sytuacji zaprzestania udzielania świadczeń opieki zdrowotnej przez wybranego lekarza, pielęgniarkę i położną podstawowej opieki zdrowotnej oraz innych przyczyn niezależnych od woli świadczeniobiorcy.
