4) orzeczenie o niepełnosprawności wydane przez właściwy organ na podstawie odrębnych przepisów obowiązujących do dnia 31 sierpnia 1997 r.
Z kolei, w myśl art. 26 ust. 7e ustawy, za osobę pozostającą na utrzymaniu uważa się następujące osoby niepełnosprawne: współmałżonek, dzieci własne i przysposobione, dzieci obce przyjęte na wychowanie, pasierbowie, rodzice, rodzice współmałżonka, rodzeństwo, ojczym, macocha, zięciowie i synowe - jeżeli w roku podatkowym dochody tych osób niepełnosprawnych nie przekraczają kwoty 9.120 zł.
W świetle powyższego, z ulgi rehabilitacyjnej może skorzystać osoba niepełnosprawna, bez względu na wysokość rocznych dochodów, która poniosła którykolwiek z wydatków wymienionych w art. 26 ust. 7a ustawy, w związku ze swoją niepełnosprawnością, a także podatnik, który wydatki rehabilitacyjne lub ułatwiające wykonywanie czynności życiowych poniósł w związku z niepełnosprawnością pozostającego na jego utrzymaniu dziecka własnego lub przysposobionego oraz dziecka obcego przyjętego na wychowanie.
Osoba, która poniosła przedmiotowy wydatek odliczeń z tego tytułu dokonuje w kwocie faktycznie wydatkowanej, z uwzględnieniem limitów przewidzianych w art. 26 ust. 7a pkt 7, 8 i 14 ustawy.
W konsekwencji, [b]w przypadku gdy oboje rodzice łożą na utrzymanie niepełnosprawnego dziecka (bez względna to, czy pozostają w związku małżeńskim czy nie), to każde z nich ma prawo do ulgi rehabilitacyjnej w wysokości faktycznie poniesionego wydatku (ojciec w wysokości wydatku przez siebie poniesionego, odpowiednio matka w wysokości wydatku jaki sama poniosła). Z tym, że w przypadku wydatków, o których mowa w art. 26 ust. 7a pkt 7, 7 i 14, odliczenie każdego z rodziców nie może przekroczyć kwoty 2.280 zł.[/b]
Odnosząc się do trzeciej z przedstawionych sytuacji, należy zauważyć, że z ulgi rehabilitacyjnej – na analogicznych zasadach jak w przykładzie powyżej – mogą skorzystać biologiczni rodzice niepełnosprawnego dziecka (dziecko pozostaje na utrzymaniu zarówno matki jak i ojca).
