Czy podczas tłumaczonej przez panią rozmowy Putina i Tuska padły słowa, które pani zdaniem powinny zainteresować prokuraturę?

Nie mogę tego powiedzieć ani panu, ani komukolwiek innemu. Jeśli prokurator będzie starał się mnie przesłuchać bez przedstawienia mi formalnego zwolnienia z zachowania tajemnicy w oparciu o przepisy ustawy o ochronie informacji niejawnych wystosowanego – według mojej wiedzy – przez premiera, to narazi mnie na konsekwencje karne. Nie mogę mówić nic na temat jakichkolwiek rozmów, które tłumaczę; niezależnie od tego, którego premiera dotyczą, czy Tuska, czy choćby Jarosława Kaczyńskiego, którego również tłumaczyłam. Muszę milczeć także o treści rozmów biznesmenów, ludzi mediów czy dysydentów. Wszystkim przysługuje ta sama gwarancja zachowania tajemnicy. Nie jestem właścicielką tych informacji, a jedynie taśmą przekaźnikową na czas rozmowy.

A czy są sytuacje, w których pani zdaniem powinno się zwolnić tłumacza z wymogów dyskrecji?

Zastanawiałam się nad tym, bo chcę podkreślić, że nie czuję żadnej z góry założonej niechęci wobec organów ścigania, prokuratury, policji czy służb specjalnych. Po prostu zostałam teraz postawiona w sytuacji niezwykle trudnej moralnie. Inaczej bym się czuła w sytuacji skrajnej, gdyby na spotkaniu siedziały trzy osoby, w tym ja, i jedna z nich skończyła z kulą w głowie. Ale to nie jest taki przypadek. Państwo ma masę różnych instrumentów, by pozyskać pożądaną wiedzę. Co takiego szczególnego się zdarzyło, że prokuratura wzywa na przesłuchanie tłumacza?

Może prokuratura chce skonfrontować wiedzę uzyskaną z innych źródeł z tym, co pani zapamiętała?

Ale tu dochodzimy do jeszcze jednego problemu. Byłam także w Katyniu 7 kwietnia i mam status osoby pokrzywdzonej w śledztwie smoleńskim. Dostałam akta prokuratury z poprzedniego śledztwa smoleńskiego i przeczytałam je niezwykle wnikliwie, również dlatego, że w katastrofie zginęło wielu moich znajomych i przyjaciół, a ja jadąc na miejsce katastrofy byłam świeżo po porodzie. Chłonęłam też wiele informacji medialnych na temat wydarzeń w Smoleńsku. Minęło z górą osiem lat, więc co z tego, co mam w głowie, a o co może pytać prokuratura, jest wiernym zapisem pamięci, a co obrazem narzuconym z innych źródeł? Przecież prokuratura oczekuje zapewne precyzyjnych szczegółów. Czy ten wątpliwy uzysk wiedzy naprawdę wart jest otwarcia puszki Pandory poprzez tworzenie niebezpiecznego precedensu?