To co się z nią stało?

Zaczęło się od Agassiego i Samprasa: to byli pierwsi tenisiści, którzy koncentrowali się wyłącznie na singlu. Później nastąpiło już radykalne odchodzenie od debla. Dziś Federer, Nadal, Murray czy Djoković nie grają już w deblu w ogóle. Z własnego doświadczenia wiem, że wygrałbym o wiele więcej turniejów, gdybym też skoncentrował się tylko na jednym rodzaju gry. To na pewno pomaga, ma się więcej czasu, by przygotować się do ważnego pojedynku. Dobrze widać to w kobiecym tenisie, gdzie najlepszym tenisistkom wciąż zdarza się grać w obu turniejach. Jednak rezygnują one z gry w deblu, gdy dobrze im idzie w singlu.

Nie tylko singiel się sprofesjonalizował. W deblu też największe tryumfy święcą tenisiści, którzy koncentrują się wyłącznie na nim. Nie dziwi pana, że sklecona naprędce para Kubot – Lindstedt wygrała turniej Wielkiego Szlema?

Tu nigdy nie było żadnych reguł. Czasami taka świeżość wręcz pomaga. Ważna jest nie ilość wspólnych treningów, ale to, jak zawodnicy do siebie pasują. Kiedy zaczynałem grać z Tomem Okkerem, to od pierwszych piłek czułem jakbym grał z nim całe życie. Przypomnę, że jak wygrywałem Australian Open z Kimem Warwickiem, to też było dość przypadkowe partnerstwo. Nie graliśmy razem nigdy wcześniej i nie zagraliśmy już nigdy później. Miałem grać z Arthurem Ashe'em, ale on złapał kontuzję. Historia zatoczyła więc koło.

— rozmawiał Michał Płociński