Nieletni przed Temidą bez długiej kolejki

Wkrótce prezesi sądów apelacyjnych w całym kraju dostaną pismo, z którego dowiedzą się, jak postępować ze sprawami, w których pokrzywdzonymi są osoby małoletnie. W piątek jego treść zaakceptowała Rada do spraw Pokrzywdzonych Przestępstwem. Bieg pismu nada Ministerstwo Sprawiedliwości.

[srodtytul]Wątpliwy priorytet[/srodtytul]

Autorzy pomysłu liczą, że dzięki ich inicjatywie uda się przyspieszyć wiele procesów, w których małoletnie ofiary czekają na sprawiedliwość i wyrok dla sprawców ich tragedii. Choć idea jest słuszna (co do tego nikt nie ma wątpliwości), to nie wszyscy nasi rozmówcy ją popierają.

– Wszelkie inicjatywy polegające na przyspieszaniu określonych kategorii spraw uważam za niezbyt szczęśliwe, bo odbije się to niekorzystnie na czasie trwania innych procesów – mówi nam prof. Andrzej Gaberle z Uniwersytetu Jagiellońskiego. W jego opinii taka specjalna procedura dla dziecięcych spraw może wprowadzić zamieszanie i chaos w sądach.

– Sędziowie mają przecież wyznaczane terminy spraw z kilkutygodniowym czy nawet kilkumiesięcznym wyprzedzeniem. Co mają zrobić, kiedy trafi do nich sprawa nieletniego? Odwołać te zaplanowane wcześniej? – pyta prof. Gaberle.

Identyczny pogląd usłyszeliśmy od warszawskiego sędziego Marcina Łochowskiego.

– Oczywiście organizacyjnie można się z tym uporać – mówi. Samą ideę ocenia pozytywnie. Kiedy jednak przywołuje przepisy regulaminu urzędowania sądów powszechnych, wykazuje jej niekonsekwencje.

– W pierwszej kolejności należy rozpatrywać sprawy, w których stosowany jest areszt czy którym grozi przedawnienie. Szybko należałoby się uporać np. ze sprawami o ochronę dóbr osobistych. Teraz mówi się o pokrzywdzonych nieletnich. Niebawem większość kategorii spraw może okazać się priorytetowymi, a przecież dla każdego jego sprawa jest najważniejsza – wylicza.

Wielu jednak podkreśla pozytywy. – [b]Ciągnące się latami procesy są dla nieletnich trudną do pokonania traumą. Wielu z nich miałoby szansę na normalne życie, gdyby udało się im szybko zamknąć ten tragiczny etap w życiu[/b] – tłumaczy „Rz” Janusz Popiel, członek rady.

Rację przyznaje mu Krzysztof Ulkiewicz, psycholog dziecięcy. – Często rozmawiam z takimi małymi pacjentami jeszcze przed wysłuchaniem przez prokuratora czy sędziego. To dla nich okropne przeżycie. Wielokrotne wizyty w sądzie powodują, że na nowo odżywają tamte wspomnienia – mówi.

[srodtytul]Monitoring w apelacji [/srodtytul]