Za telewizor trzeba płacić, mimo nieużytkowania

Minister Administracji i Cyfryzacji utrzymał w mocy decyzję dyrektora Centrum Obsługi Finansowej Poczty Polskiej S.A., nakazującą spółce rejestrację trzydziestu trzech odbiorników telewizyjnych oraz ustalającą opłatę za ich używanie, w kwocie osiemnastu tysięcy trzystu piętnastu złotych.

MAC stwierdził w decyzji, że w lutym 2012 roku, w prowadzonym przez spółkę hotelu ujawniono sześćdziesiąt trzy odbiorniki telewizyjne. Natomiast trzydzieści z nich było zarejestrowanych jeszcze od stycznia 2007 roku, a pozostałe trzydzieści trzy sztuki, w ogóle nie były ujęte w wykazie.

Zgodnie z oświadczeniem dyrektora hotelu, telewizory były używane od dwunastu miesięcy. W dacie kontroli nie wszystkie pokoje hotelowe były czynne, a z uwagi na remont instalacji telewizyjnej, dwadzieścia dziewięć pokoi, znajdujących się na trzecim i czwartym piętrze, zostało wyłączonych z użytkowania. Do tego doszła jeszcze wada instalacji telewizyjnej, przez co odbiór programów w tych pokojach był utrudniony albo wręcz niemożliwy. Ponadto pokoje były całkowicie odcięte od instalacji elektrycznej i grzewczej.

Minister wskazał na ustalenia kontroli. Zgodnie z protokołem, spółka posiadała trzydzieści trzy niezarejestrowane odbiorniki telewizyjne, podłączone do instalacji, pozwalającej na odbiór programu, a jej ewentualna wadliwość oraz remont i fakt, że nie wszystkie pokoje były zajęte, nie miały żadnego znaczenia. Jego zdaniem można było zastosować domniemanie prawne, że odbiorniki te pozwalały na natychmiastowy odbiór programu.

Spółka poskarżyła się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie. Zażądała uchylenia decyzji obu organów i zasądzenie kosztów postępowania. Stwierdziła, że postępowanie wyjaśniające zostało przeprowadzone nieprawidłowo, ponieważ minister nie przeprowadził dowodu o który wnioskowała spółka tj – ponownego przesłuchania dyrektora hotelu i nie uwzględnił oględzin niezarejestrowanych odbiorników telewizyjnych. Natomiast błędnie oparł się jedynie na wadliwych ustaleniach protokołu kontroli.

Firma wskazała na fakt, że instalacja telewizyjna w hotelu była przestarzała i wadliwa, więc uniemożliwiała natychmiastowy odbiór programu telewizyjnego, jak również na okoliczność, że pokoje, w których znajdowały się odbiorniki telewizyjne były całkowicie odcięte od instalacji elektrycznej.

WSA w Warszawie jednak skargę oddalił. Sąd uznał, że organy obu instancji wyczerpująco zbadały wszystkie istotne okoliczności faktyczne sprawy oraz oparły swoje rozstrzygnięcia na prawidłowo zebranym materiale dowodowym. Powołał się na ustawę o opłatach abonamentowych, zgodnie z którą, za używanie odbiorników radiofonicznych oraz telewizyjnych pobiera się opłaty abonamentowe. Wskazał, że domniemywa się, iż osoba, która posiada odbiornik radiofoniczny lub telewizyjny w stanie umożliwiającym natychmiastowy odbiór programu, używa tego odbiornika, a co do zasady opłatę abonamentową uiszcza się za każdy odbiornik radiofoniczny i telewizyjny

Sąd podkreślił, że pojęcie "używanie" objęte jest domniemaniem zakładającym, że w sytuacji, gdy odbiornik znajduje się w stanie umożliwiającym natychmiastowy odbiór programu, to jest używany przez posiadacza.

WSA na koniec stwierdził, że z zasad logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego wynika, iż jeżeli w wyposażeniu pokoju hotelowego znajduje się odbiornik telewizyjny lub radiowy, to nie w celach dekoracyjnych lecz po to, by mógł być używany przez gościa hotelu.

Argumentację niższej instancji podzielił również Naczelny Sąd Administracyjny, który 20 maja 201 4 roku oddalił kasację właściciela hotelu (II GSK 627/13).

Wyrok jest prawomocny

Minister Administracji i Cyfryzacji utrzymał w mocy decyzję dyrektora Centrum Obsługi Finansowej Poczty Polskiej S.A., nakazującą spółce rejestrację trzydziestu trzech odbiorników telewizyjnych oraz ustalającą opłatę za ich używanie, w kwocie osiemnastu tysięcy trzystu piętnastu złotych.

MAC stwierdził w decyzji, że w lutym 2012 roku, w prowadzonym przez spółkę hotelu ujawniono sześćdziesiąt trzy odbiorniki telewizyjne. Natomiast trzydzieści z nich było zarejestrowanych jeszcze od stycznia 2007 roku, a pozostałe trzydzieści trzy sztuki, w ogóle nie były ujęte w wykazie.

Zgodnie z oświadczeniem dyrektora hotelu, telewizory były używane od dwunastu miesięcy. W dacie kontroli nie wszystkie pokoje hotelowe były czynne, a z uwagi na remont instalacji telewizyjnej, dwadzieścia dziewięć pokoi, znajdujących się na trzecim i czwartym piętrze, zostało wyłączonych z użytkowania. Do tego doszła jeszcze wada instalacji telewizyjnej, przez co odbiór programów w tych pokojach był utrudniony albo wręcz niemożliwy. Ponadto pokoje były całkowicie odcięte od instalacji elektrycznej i grzewczej.

Minister wskazał na ustalenia kontroli. Zgodnie z protokołem, spółka posiadała trzydzieści trzy niezarejestrowane odbiorniki telewizyjne, podłączone do instalacji, pozwalającej na odbiór programu, a jej ewentualna wadliwość oraz remont i fakt, że nie wszystkie pokoje były zajęte, nie miały żadnego znaczenia. Jego zdaniem można było zastosować domniemanie prawne, że odbiorniki te pozwalały na natychmiastowy odbiór programu.

Spółka poskarżyła się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie. Zażądała uchylenia decyzji obu organów i zasądzenie kosztów postępowania. Stwierdziła, że postępowanie wyjaśniające zostało przeprowadzone nieprawidłowo, ponieważ minister nie przeprowadził dowodu o który wnioskowała spółka tj – ponownego przesłuchania dyrektora hotelu i nie uwzględnił oględzin niezarejestrowanych odbiorników telewizyjnych. Natomiast błędnie oparł się jedynie na wadliwych ustaleniach protokołu kontroli.

Firma wskazała na fakt, że instalacja telewizyjna w hotelu była przestarzała i wadliwa, więc uniemożliwiała natychmiastowy odbiór programu telewizyjnego, jak również na okoliczność, że pokoje, w których znajdowały się odbiorniki telewizyjne były całkowicie odcięte od instalacji elektrycznej.

WSA w Warszawie jednak skargę oddalił. Sąd uznał, że organy obu instancji wyczerpująco zbadały wszystkie istotne okoliczności faktyczne sprawy oraz oparły swoje rozstrzygnięcia na prawidłowo zebranym materiale dowodowym. Powołał się na ustawę o opłatach abonamentowych, zgodnie z którą, za używanie odbiorników radiofonicznych oraz telewizyjnych pobiera się opłaty abonamentowe. Wskazał, że domniemywa się, iż osoba, która posiada odbiornik radiofoniczny lub telewizyjny w stanie umożliwiającym natychmiastowy odbiór programu, używa tego odbiornika, a co do zasady opłatę abonamentową uiszcza się za każdy odbiornik radiofoniczny i telewizyjny

Sąd podkreślił, że pojęcie "używanie" objęte jest domniemaniem zakładającym, że w sytuacji, gdy odbiornik znajduje się w stanie umożliwiającym natychmiastowy odbiór programu, to jest używany przez posiadacza.