Zagubiona dziewczyna z Południa

Niedawno skończyła 55 lat. – I ciągle muszę odpowiadać na pytania o „Dziewięć i pół tygodnia” – mówi ze śmiechem. Właśnie w tym głośnym filmie z 1986 roku Basinger i Mickey Rourke stworzyli jeden z najgorętszych erotycznych duetów w historii kina.

Status najbardziej pożądanej kobiety świata większości aktorek po prostu by pochlebiał. Basinger miała poważniejsze ambicje – chciała zostać doceniona jako aktorka, pozbyć się etykietek byłej miss nastolatek czy dziewczyny Bonda. Kilka razy bez skrupułów odrzuciła role, które grającym je paniom przyniosły potem sławę i pieniądze (np. „Nagi instynkt”). Nie chciała powielać podobnych postaci. Basinger stawiała na jakość, nie na ilość. Pewnie dlatego dziś nie musi się martwić o pracę.

– Zawsze ufałam swojej intuicji – mówi. – Starannie wybierałam role, robiłam sobie przerwy. Starzeję się i wciąż dostaję sporo propozycji, tylko są inne niż kiedyś: ciekawsze i bardziej wymagające. To dobry zwiastun. Byłoby wspaniale, gdyby Ameryka idąc za przykładem Europy przestała wreszcie mieć obsesję na punkcie wiecznej młodości.

Urodziła się 8 grudnia 1953 roku w miasteczku Athens w stanie Georgia, na południu USA. Rodzice związani byli z show-biznesem. Ojciec grał na trąbce w jazz-bandzie. Matka, utalentowana tancerka, występowała z baletem wodnym w filmach Esther Williams. Kiedy na świat przyszły dzieci, skończyła karierę artystyczną i poświęciła się rodzinie. Kim chciała iść w ślady matki i od trzeciego roku życia uczyła się baletu. Marzyła też o aktorstwie, ale nikt nie brał tego poważnie – była zbyt nieśmiała. Podejrzewano u niej nawet autyzm.

Żeby nieco ośmielić córkę, matka namówiła ją do udziału w konkursie na miss nastolatek. 16-letnia Kim wygrała eliminacje stanowe i pojechała na finały do Nowego Jorku. Tam wpadła w oko właścicielce renomowanej agencji modelek i otrzymała propozycję kontraktu. Początki nie były najłatwiejsze – zagubiona dziewczyna z Południa potrzebowała czasu, żeby nabrać pewności siebie.

Ale zaraz potem była jedną z najbardziej rozchwytywanych top modelek i zarabiała za jeden dzień nawet tysiąc dolarów. Jej zdjęcia były na okładkach najlepszych magazynów, grała w telewizyjnych reklamówkach, ale ciągnęło ją na plan filmowy. Dlatego wieczorami chodziła na lekcje aktorstwa do Neighborhood Playhouse, próbowała też sił jako piosenkarka, występując pod pseudonimem Chelsea w klubach w Greenwich Village.

W 1976 roku przeniosła się do Los Angeles. Debiutowała w epizodach – w popularnych serialach, jak „Aniołki Charliego” czy „Pies i kot”. W Hollywood poznała też swojego pierwszego męża – Roda Snydera. Związek przetrwał dziewięć lat.

Basinger zwróciła na siebie uwagę w telewizyjnej miniserii „Stąd do wieczności” (1979), ale prawdziwą popularność przyniósł jej występ u boku Seana Connery’ego w filmie z bondowskiego cyklu – „Nigdy nie mów nigdy” (1983). W tym samym czasie zdecydowała się na rozbieraną sesję dla „Playboya”. Jeszcze dalej poszła w „Dziewięć i pół tygodnia”. Narodziła się nowa Kim – niewiarygodnie zmysłowa, wyrafinowana i odważna.

W kolejnych latach zagrała m.in. w komedii „Moja macocha jest kosmitką” (1988) i przygodowym „Batmanie” (1989).

Zawsze podkreśla swoje przywiązanie do amerykańskiego Południa, zainwestowała w zakup niewielkiego miasteczka Braselton w stanie Georgia. Niestety, zamiast zysków czekało ją rozczarowanie i straty. Jakby tego było mało, producenci filmu „Uwięziona Helena” pozwali ją do sądu za zerwanie umowy i zażądali 8 milionów dolarów odszkodowania.

Gwiazda musiała ogłosić bankructwo i na jakiś czas wycofać się z życia publicznego. Na szczęście był przy niej nowy partner – aktor Alec Baldwin, którego poznała na planie komedii „Zawód: Pan młody” (1991). Pobrali się w 1993 roku, dwa lata później na świat przyszła ich córka Ireland. Baldwin pospłacał długi żony i pomógł jej znów stanąć na nogi.