Przedstawieniu daleko do typowej wspomnieniowej wieczornicy. Nie ma w nim miejsca na wzruszenia ani na chwilę powstańczej zadumy. Szklana klatka, wyłożona miękkimi materacami, w której toczy się akcja, przypomina salę gimnastyczną, a może szpital psychiatryczny.
Odwołując się do Powstania Warszawskiego, młody reżyser i scenarzysta Radosław Rychcik nie opowiada historii tamtych dni. Chce skupić się na emocjach towarzyszących sierpniowym wydarzeniom. Przefiltrować je przez wrażliwość swoich rówieśników. Pokazać człowieka w sytuacji zagrożenia, osaczenia oraz to, że powstańczy zryw mógłby się zdarzyć w każdym mieście świata.
W preludium spektaklu dziesięcioro młodych aktorów w nienagannych białych kostiumach rozpoczyna rozgrzewkę. Ćwicząc, wypowiadają rytmicznie nazwy wielu miast. Muzyka staje się coraz głośniejsza, oni zaczynają tańczyć jak w transie. Niektórzy z ogromną ekspresją wykrzykują fragmenty powstańczych komunikatów. Jeden z pierwszych mówi o zbombardowanych wodociągach.
Aktorzy rzucając się na szklane ściany swej „izolatki" i patrząc w kierunku widzów dopominają się o łyk wody. Rozpaczliwe wołanie o pomoc robi wrażenie, potem już budzi irytację.
Rychcik lubi manipulować emocjami widza. Sięgać do zachowań ekstremalnych. Tak jest w przypadku komunikatu o kobietach zgwałconych przez Niemców. Te sceny odgrywane są ze szczególną ekspresją, czasem wręcz okrucieństwem. Ale są też pełne namiętności sceny miłosne. Chwile szczęścia trwają jednak bardzo krótko.
