Wyznania polskiej sprzątaczki

Zerwany paznokieć, zmumifikowany chomik, zużyte tampony w stanie rozkładu, pół kurczaka, wymiociny psa, dwa zęby mądrości i opakowanie ze skwaśniałym mlekiem – to tylko kilka przykładów tego, co można znaleźć w niemieckich domach. „Codziennie poznaję brudne tajemnice moich klientów” – pisze

32-letnia Justyna Polanska, która od 12 lat sprząta w Niemczech. W poniedziałek ukazała się jej książka „Pod niemieckimi łóżkami” (wydawnictwo Knaur).

Polka opisuje w niej swoje doświadczenia w pracy. Co można znaleźć pod łóżkami klientów, jakie kryją tajemnice. Kto jeździ drogim samochodem, czyja lodówka świeci pustkami, kto zdradza żonę lub męża.

[srodtytul]Za fasadą bałagan[/srodtytul]

Do Niemiec przyjechała 12 lat temu w poszukiwaniu lepszej przyszłości. – Będąc w Polsce, myślałam, że Niemcy są tacy czyści i uporządkowani, tymczasem w rzeczywistości jest odwrotnie: za fasadą panuje bałagan – mówi „Rzeczpospolitej”. Ale ma na to sposób: zawsze pracuje w rękawiczkach. Na wszelki wypadek trzyma kilka zapasowych par w samochodzie. Sprząta u prawników, sędziów, a nawet policjantów. Wszędzie na czarno. Tygodniowo pracuje 40 do 50 godzin, dzięki czemu zarabia 1500 – 2000 euro miesięcznie. Jak mówi, do najlepszych klientów należą ci, którzy doszli do czegoś w życiu własną pracą. Najgorsi są nowobogaccy. Kiedyś cała rodzina zasiadła na kanapie z lemoniadą w ręku, żeby się jej przyglądać, jak myje okna.

Zdarza się, że na Gwiazdkę dostanie przeterminowane jedzenie czy dwie butelki wody mineralnej bez bąbelków. To jednak jest jeszcze do zniesienia. – Gorzej, kiedy panowie chodzą przy mnie nago, nawet kiedy żona jest w pobliżu. Kiedy traktują mnie z góry – skarży się. Pracując w niemieckich domach, doświadczyła na własnej skórze, co Niemcy myślą o Polakach.

– Uważają, że utrzymujemy się z kradzieży, sprzątania albo prostytucji – mówi. Nieraz miała okazję poczuć się gorsza. – Kiedyś sprzątałam dom razem z niemiecką sprzątaczką. Kiedy już prawie skończyłam, poczułam zapach pizzy dochodzący z kuchni. Zeszłam na dół i tam wszyscy siedzieli przy stole, rodzina i niemiecka sprzątaczka. Mnie nie zaprosili, choć pracowałam u nich siedem lat – opowiada.

Często klienci twierdzili też, nie mają pieniędzy na wypłatę, choć przed chwilą wrócili z zakupów w Nowym Jorku.

[srodtytul]Forma psychoterapii[/srodtytul]

Jeden zapytał, czy w Polsce jest coca-cola. – Odpowiedziałam, że kiedy schodzimy rano z drzew, to czasami znajdujemy puste puszki pozostawione przez turystów z bardziej rozwiniętych krajów – śmieje się. Niekiedy ludzie odpowiadający na jej ogłoszenie, dowiadując się, że jest Polką, wołają: „Scheiss Pollacken!”, i rzucają słuchawkę.

To jeden z powodów, dla których napisała książkę. – Chciałam to wszystko wyrzucić z siebie. Miałam nadzieję, że to coś zmieni. Była to forma psychoterapii – mówi. Znajomy pomógł jej znaleźć wydawnictwo i wymyślić pseudonim (książkę wydała pod prawdziwym imieniem, ale fałszywym nazwiskiem w obawie przed utratą klientów). Książkę można kupić za niespełna 9 euro (36 złotych).