Titanic ery komputerów

Schettino przed aresztowaniem tłumaczył przed kamerami włoskich telewizji, że „Costa Concordia" wpadła na skały, których nie było na mapach. Włoscy eksperci uważają, że dziś to możliwe jedynie u niezamieszkanych wybrzeży Afryki. Wszyscy wykluczają możliwość awarii sprzętu, bo „Costa Concordia" wyposażona jest w cztery radary, echosondę i GPS, więc dowodzący w każdym momencie wie, gdzie się dokładnie znajduje. Kapitana pogrąża również to, że opuścił statek w momencie, gdy na pokładzie było jeszcze co najmniej 250 pasażerów, w tym niepełnosprawni.

Niby superbezpieczne

Nieuchronnie padają porównania z katastrofą „Titanica" sprzed 100 lat. Zdaniem ekspertów obie tragedie łączy to samo przekonanie, że nowoczesne, wielkie statki są niezatapialne, ale kapitan Schettino spowodował nieszczęście, zbaczając z kursu. Edward Smith, który zatonął wraz z „Titanikiem", nie mógł przewidzieć zderzenia z górą lodową. Obaj kapitanowie zwlekali z rozpoczęciem akcji ratunkowej. Pasażerom „Costa Concordii", gdy na skutek zderzenia na chwilę zgasło światło, tłumaczono przez głośniki, że to tylko awaria systemu zasilania. Akcję ratunkową rozpoczęto 20 minut później.

Wszyscy uratowani pasażerowie skarżą się na potworny chaos podczas akcji ratunkowej. Załoga złożona głównie z Hindusów, Filipińczyków i Lankijczyków nie mogła się porozumieć ani między sobą, ani z większością pasażerów. Wielu świadków twierdzi, że marynarze i stewardzi byli zainteresowani przede wszystkim ratowaniem własnej skóry. Wielu wskakiwało do szalup, zamiast umieszczać w nich pasażerów. Niepełnosprawnymi na szczęście zajęli się współpasażerowie. W wielu przypadkach wobec bezradności załogi pasażerowie sami spuszczali szalupy na wodę. Wielu pasażerów twierdzi, że sytuacja chwilami wyglądała jak żywcem wyjęta z filmu „Titanic". Ci sami pasażerowie z ogromną sympatią mówią o mieszkańcach Giglio. Ci natychmiast ruszyli rozbitkom z pomocą. 300 giglian udzieliło gościny, ogrzało i nakarmiło kilka tysięcy rozbitków.

Eksperci podkreślają, że współczesne „pływające wieżowce" („Costa Concordia" ma 11 pokładów i jest ponad dwa razy wyższa od „Titanica") są superbezpieczne i wyposażone w sprzęt umożliwiający wyjście z niemal każdej opresji. Nic nie jest ich jednak w stanie uchronić przed ludzkim błędem ani granitowymi skałami. A kiedy dochodzi do nieszczęścia, trudno skoordynować ewakuację kilku tysięcy osób, zwłaszcza przez niewyszkoloną załogę. To ryzyko jest niejako wpisane w gigantyczne i stale rosnące rozmiary takich jednostek.