To wyjątkowa okazja obejrzenia dzieł artysty, reprezentujących wszystkie okresy jego twórczości. Prace pochodzą z wielu kolekcji niemieckich, austriackich, szwajcarskich, francuskich, brytyjskich, amerykańskich.
Max Ernst (1891–1976) nie studiował malarstwa, ale filozofię, psychologię i psychiatrię w Bonn. Zamiast jednak poświęcić się nauce, poszedł tropem ojca, malarza amatora. Obracając się w kręgu awangardowych artystów – od Augusta Mackego do Hansa Arpa, Tristana Tzary i Andre Bretona – wkrótce sam stał się jednym z głównych prekursorów nowych nurtów sztuki.
W 1919 roku Ernst założył w Kolonii filię zuryskiej grupy dada (Nazywano go nawet Dada Max). A gdy w 1922 roku przeniósł się do Paryża, dołączył do surrealistów. Breton zwrócił uwagę na jego kolaże na Międzynarodowych Targach Dada w Berlinie w 1920 r. i zaprosił go do Francji.
W surrealistycznych malarskich poszukiwaniach Ernstowi przydała się znajomość psychoanalizy Freuda. Stąd wywodzi się jego oscylowanie między jawą i snem, skłonność do zagłębiania się w podświadomość i rejestrowania swobodnych skojarzeń.
Wczesne obrazy Maxa Ernsta mają nieraz aspekt psychoterapeutyczny. Wiele mówią o jego osobistych traumach, jak np. ironiczny obraz „Pieta lub nocna rewolucja" (1923). Ojciec artysty trzyma tu dorosłego syna na kolanach niczym Madonna w piecie opłakująca Chrystusa, choć wiemy, że relacje malarza z ojcem były pełne konfliktów.
